Адольф Іванавіч Абіхт нарадзіўся ў г. Эрланген (Германія) у сям'і філосафа. У 1810 г. скончыў Віленскі ўніверсітэт і атрымаў вучоную ступень кандыдата. Праз год стаў магістрам філасофіі, у 1815 г. доктарам медыцыны. Большую частку жыцця ён правёў у Вільні, якая ў той час была своеасаблівым цэнтрам медыцынскай навукі. У ліпені 1816 г. А.І. Абіхта прызначылі галоўным урачом гінекалагічнай клінікі пры Віленскім універсітэце. На працягу некалькіх гадоў (1820–1823) ён праходзіў стажыроўку ў Германіі, падарожнічаў па Францыі і Аўстрыі. Пасля вяртання чытаў курс агульнай паталогіі на медыцынскім факультэце Віленскага ўніверсітэта. У 1827 г. стаў ардынарным прафесарам. Вучоны з'яўляецца аўтарам некалькіх навуковых прац, сярод якіх найбольш вядомыя – «Пра атручэнні і спосабы іх лячэння» (1829), «Заўвагі адносна паталогіі, як асновы медыцынскай сістэмы» (1831). Яго падручнік па ўнутраных хваробах (быў надрукаваны ў Вільні на лацінскай мове) доўгі час заставаўся асноўным вучэбным дапаможнікам для студэнтаў медыцынскіх устаноў. Пасля закрыцця ўніверсітэта А.І. Абіхт выкладаў у Імператарскай Віленскай медыка-хірургічнай акадэміі (з верасня 1832 г. ). У 1837–1841 гг. узначальваў там кафедру агульнай тэрапіі. На працягу некалькіх гадоў ён з'яўляўся членам Віленскага медыцынскага таварыства, потым стаў сакратаром, пазней быў выбраны старшынёй. У 1842 г. акадэмію закрылі, і многія выкладчыкі пакінулі краіну. Прафесар А.І. Абіхт застаўся ў Вільні. Ён займаўся лячэбнай практыкай і хутка стаў першым медыцынскім кансультантам не толькі Вільні, але і ўсёй Літвы і прылеглых рэгіёнах Беларусі. У 1852 г. вучоны ўзначаліў спецыяльную камісію, арганізаваную ўрадам, якая займалася вывучэннем мінеральных крыніц мястэчка Бірштаны (зараз г. Бірштонас у Літве). У выніку даследаванняў былі выяўлены лячэбныя ўласцівасці вады, і ў 1856 г. на тэрыторыі пасёлка заснавалі бальнеагразелячэбніцу.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2018 г.