Цікавасць да ружовай чайкі, экзатычнай прыгажуні Поўначы, заўжды была велізарнай. Многія вучоныя-заолагі спрабавалі ўстанавіць яе месца зімоўкі, апісаць паводзіны і знешні выгляд. Летам 1902 г. на востраве Новая Сібір (на поўнач ад Якуціі) гэтую незвычайную птушку вывучаў Аляксей Андрэевіч Бялыніцкі-Біруля – выдатны даследчык-прыродазнавец. Менавіта ён зрабіў тое, што не ўдавалася нікому раней: даў поўнае апісанне ружовай чайкі, якая пазней была занесена ў Чырвоную кнігу Расіі.

Нарадзіўся А.А. Бялыніцкі-Біруля ў в. Бабкоў Аршанскага павета Магілёўскай губерні (цяпер Аршанскі раён Віцебскай вобласці) у сям’і вучонага-метэаролага. Ён з дзяцінства цікавіўся батанікай, заалогіяй, збіраў гербарыі, вывучаў навакольную прыроду. Пасля заканчэння ў 1886 г. гімназіі ў Вязьме паступіў на прыродазнаўчае аддзяленне фізіка-матэматычнага факультэта Санкт-Пецярбургскага ўніверсітэта, які скончыў у 1891 г. З 1893 г. і да канца жыцця А.А. Бялыніцкі-Біруля працаваў у Заалагічным музеі ў Імператарскай Санкт-Пецярбургскай акадэміі навук.

Значнае месца ў дзейнасці вучонага займалі падарожжы і даследаванні малавядомых зямель. У 1899 г. ён удзельнічаў у навуковай экспедыцыі на архіпелаг Шпіцберген, у 1900–1903 гг. у Першай рускай палярнай экспедыцыі акадэміі навук пад кіраўніцтвам Э.В. Толя на судне “Зара”. У час плавання ён упершыню апісаў расліннасць мыса Чалюскін (самы паўночны пункт Азіі), зрабіў шматлікія даследаванні на наяўнасць планктону ў моры Лапцевых, вывучаў флору і фаўну Новасібірскіх астравоў. У 1903 г. вярнуўся ў Санкт-Пецярбург, дзе пачаў апрацоўваць сабраныя матэрыялы. Па выніках экспедыцыі апублікаваў некалькі навуковых прац па сістэматыцы і біягеаграфіі розных груп беспазваночных, птушак, млекакормячых. Сярод іх – “Очерки о жизни птиц полярного побережья Сибири” (1907, змешчаны ў “Записках Императорской Академии наук”). Яшчэ раней у зборніку “Отчеты о работах Русской полярной экспедиции, находящейся под начальством барона Толля” з’явіліся справаздачы А.А. Бялыніцкага-Бірулі. Свае працы ён ілюстраваў уласнымі малюнкамі – пейзажамі палярнай тундры. Вучоны ніколі не забываў родныя мясціны: у 1888 г. працаваў на Віцебшчыне, у 1924 і 1927 гг. вывучаў насякомых у Магілёўскай і Віцебскай губернях.

Ён з’яўляўся правадзейным членам некалькіх навуковых таварыстваў, членам-карэспандэнтам Акадэміі навук СССР (членам-карэспандэнтам Расійскай акадэміі навук з 1923 г.), прафесарам Ленінградскага дзяржаўнага ўніверсітэта. Аляксей Андрэевіч Бялыніцкі-Біруля займае пачэснае месца сярод вядомых даследчыкаў Поўначы і Сібіры, такіх як І.Д. Чэрскі, Э.В. Толь, Г.Д. Сядоў, Б.І. Дыбоўскі. Яго імем названы заліў і гара на беразе Таймырскага паўвострава.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2014 г.