Зімніцкі Сямён Сямёнавіч нарадзіўся ў мястэчку Хіславічы Мсціслаўскага павета Магілёўскай губерні (зараз пасёлак гарадскога тыпу ў Смаленскай вобласці Расіі) у сялянскай сям’і. Пачатковую адукацыю атрымаў у сельскай прыходскай школе, затым вучыўся ў Смаленскай гімназіі, Рослаўскай прагімназіі, Арлоўскай класічнай гімназіі. У 1898 г. скончыў Імператарскую Ваенна-медыцынскую акадэмію ў Санкт-Пецярбургу (зараз Ваенна-медыцынская акадэмія імя С.М. Кірава). Пасля атрымання дыплома пачаў вучобу ў ардынатуры у тэрапеўтычнай клініцы прафесара С.С. Боткіна. У 1901 г. абараніў доктарскую дысертацыю на тэму «Отделительная работа желудочных желез при задержке желчи в организме: клиническое и экспериментальное исследование». З 1902 па 1903 г. за мяжой праходзіў навуковую падрыхтоўку па тэрапіі, фізіялагічнай хіміі, паталагічнай анатоміі, бактэрыялогіі і імунабіялогіі. Працаваў у лабараторыі І.І. Мечнікава. У 1904 г. удзельнічаў у руска-японскай вайне, загадваў тэрапеўтычным аддзяленнем і бактэрыялагічнай лабараторыяй шпіталя Чырвонага Крыжа ў Нікольск-Усурыйску (зараз г. Усурыйск, Расія). Пасля вяртання ў Санкт-Пецярбург працягваў працу ў прафесара С.С. Боткіна асістэнтам тэрапеўтычнай клінікі. У 1905 г. С.С. Зімніцкі выбраны прыват-дацэнтам. З 1906 г. загадваў кафедрай прыватнай паталогіі і тэрапіі медыцынскага факультэта Казанскага ўніверсітэта (зараз Казанскі дзяржаўны медыцынскі ўніверсітэт), і адначасова з 1924 г. – кафедрай інфекцыйных хвароб Казанскага інстытута ўдасканалення ўрачоў.

Навуковыя працы С.С. Зімніцкага прысвечаны распрацоўцы актуальных праблем унутранай медыцыны, патагенезу ўнутраных захворванняў, функцыянальнаму клінічнаму даследаванню страўніка і нырак. Сярод іх – «Основы бактерио-биологического распознавания туберкулеза легких» (1913), «Заболевания легочной паренхимы и плевры» (1922), «Болезни почек (Брайтова болезнь): руководство для врачей и студентов» (1924), «Лекции по сердечным и почечным болезням» (2-е выданне, 1927) і інш. Ён прапанаваў метад двайнога булённага сняданку і ўстанавіў тыпы парушэнняў страўнікавай сакрэцыі, характэрных для розных захворванняў, якія працякаюць з жаўтухай, ацёкамі і інш. Вучоны распрацаваў метад лячэння язвавай хваробы страўніка інсулінам. Адно з самых значных дасягненняў С.С. Зімніцкага – арыгінальная функцыянальная дыягнастычная проба нырак (проба Зімніцкага), якая выкарыстоўваецца ў медыцыне да гэтага часу. У 1904 г. ён адкрыў узбуджальніка так званага маньчжурскага тыфу і вывучыў яго клінічныя праяўленні. У гэтым жа годзе вучоны абагульніў свае назіранні па дыягностыцы і лячэнні раненняў грудной клеткі, што паслужыла асновай для развіцця ваенна-палявой тэрапіі.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2021 г.