Беларускі вучоны ў галіне акушэрства і гінекалогіі Іван Мацвеевіч Старавойтаў нарадзіўся ў в. Горкі Чэрыкаўскага раёна Магілёўскай вобласці ў сялянскай сям'і. У 1924 г. закончыў школу і паступіў на медыцынскі факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта (БДУ). Пасля атрымання дыплома быў накіраваны ў акушэрска-гінекалагічную клініку Мінскага медінстытута ўрачом-ардынатарам. Некаторы час працаваў у сельскай бальніцы ў Лоеўскім раёне Гомельскай вобласці. У 1937 г. адазваны ў Мінск на кафедру акушэрства і гінекалогіі. Зімой 1940 г. прызваны ў рады Чырвонай Арміі, прымаў удзел у вайне з белафінамі. У гады Вялікай Айчыннай вайны працаваў хірургам, узначальваў эвакашпіталь.

Пасля дэмабілізацыі ў 1945 г. вярнуўся ў Мінск на кафедру акушэрства і гінекалогіі медінстытута, дзе паспяхова абараніў кандыдацкую, затым доктарскую дысертацыі. З 1958 г. з'яўляўся загадчыкам кафедры, у 1960 г. атрымаў званне прафесара.

Навуковыя даследаванні вучонага прысвечаны актуальным пытанням акушэрства і гінекалогіі: прафілактыцы пупочнага сепсісу нованароджаных, прафілактыцы і лячэнню пасляродавых хвароб, лячэнню гнойных запаленняў прыдаткаў маткі, арганізацыі акушэрства-гінекалагічнай дапамогі. Асноўныя працы вучонага: «Метрейриз в акушерской практике» (1959), «Беременность и роды» (1969), «Очерки гнойной хирургии в гинекологии и акушерстве» (1972) і інш.

Іван Мацвеевіч Старавойтаў узнагароджаны ордэнамі Чырвонай Зоркі і «Знак Пашаны», медалямі, Ганаровымі граматамі Вярхоўнага Савета БССР, у 1966 г. атрымаў званне «Заслужаны дзеяч навукі БССР».

Матэрыял падрыхтаваны Магілёўскай абласной бібліятэкай імя У.І. Леніна ў 2013 г.