Нарадзіўся Хведар Дзмітрыевіч Жычка ў пас. Марс Жлобінскага раёна Гомельскай вобласці ў сялянскай сям'і. У 1944–1951 гг. служыў на Балтыйскім ваенна-марскім флоце. У 1951 г. ад Балтыйскага флоту ўдзельнічаў ва Усесаюзнай нарадзе маладых пісьменнікаў. У 1959 г. скончыў Літаратурны інстытут імя А. М. Горкага ў Маскве. Працаваў спачатку ў рэдакцыі газеты «Чырвоная змена» (з 1951 г.), затым быў загадчыкам аддзела, літработнікам-кансультантам газеты «Піянер Беларусі» (1953–1960). У 1963–1965 гг. з'яўляўся адказным сакратаром рэдакцыі часопіса «Бярозка», у 1965–1972 гг. – рэдактарам, старшым рэдактарам, загадчыкам рэдакцыі выдавецтва «Беларусь». У 1972–1976 гг. ён быў галоўным рэдактарам газеты «Літаратура і мастацтва», з 1976 г. працаваў старшым рэдактарам выдавецтва «Мастацкая літаратура».

Хведар Жычка напісаў шмат празаічных твораў, адрасаваных пераважна дзецям і юнацтву. Былі надрукаваны кнігі фельетонаў-апавяданняў «Сукенка ў крапінку» (1956) і «Лясныя страхі» (1959, абедзве з П. Беразняком), аповесці «Каштанавы “Масквіч” » (1959), «Піфагоравы штаны» (1961), «Зброю бяруць сыны» (1964), «Дзе растуць бяссмертнікі» (1967), «Дзень будзе ясны» (1981), зборнікі апавяданняў «Паспелі суніцы» (1966), «Букет вяргіняў» (1970), навукова-папулярныя нарысы «Мая вуліца» (1970), «Мы па вуліцы ідзём» (1973, з І. Чыжэўскім), зборнік гумарэсак, фельетонаў і пародый «Спагадлівыя людзі» (1977) і інш. У многіх сваіх творах пісьменнік увасобіў рамантыку марской службы, паказаў сталенне характараў персанажаў, звярнуў увагу на маральна-этычныя праблемы, прааналізаваў псіхалогію чалавечых учынкаў.

Яшчэ ў час службы на флоце Х. Жычка пачаў пісаць вершы. Упершыню надрукаваны (тры вершы) у 1947 г. у часопісе «Полымя». Ён аўтар зборнікаў паэзіі «Стой на вахце, сэрца» (1961), «Росныя лілеі» (1965), «Настой» (1968), «Абеліск» (1973), «Абавязак» (1979), «Карэц калодзежнай вады» (1983), «Абрус» (1985), «Абдымкі сонца» (1988), «Сонца скача па траве» (1989), «Яшчэ адзін пракос» (1991), «Грыбны дождж» і «Святога вечара чакаю» (1995) і інш. Многія паэтычныя творы Х. Жычкі створаны для дзяцей. Ён піша пра хараство роднай прыроды, услаўляе працоўнага чалавека. Ёсць вершы на ваенную тэму. Паэт таксама ўспамінае і аналізуе пражытае жыццё, адчуваецца настальгія па мінулым, родных мясцінах.

Ён шмат працаваў у галіне мастацкага перакладу. Выдаў зборнік выбраных перакладаў лірычных вершаў рускіх, украінскіх, балгарскіх, польскіх, славацкіх і чэшскіх паэтаў «Вокны ў сад» (1987). У перакладзе Х. Жычкі на беларускай мове выйшлі кнігі Т. Масэнкі «Казка нашага лесу» (1962), М. Алейніка «Леся» (з В. Крайко, 1967) і «Жылюкі» (1983), Л. Украінкі «Лясная песня» (1971), Б. Ногейла «Паводка» (1977), В. Незвала «Васількі і гарады» (1986). Ён з'яўляецца ўкладальнікам анталогіі сучаснай чэшскай паэзіі «Высокае неба» (1980) і анталогіі «Славацкая паэзія» (1990).

Хведар Жычка – уладальнік ордэна «Знак Пашаны», Ганаровай граматы і Граматы Вярхоўнага Савета БССР. У 1983 г. Чэшскі літаратурны фонд узнагародзіў яго прэміяй і медалём В. Незвала за перакладчыцкую дзейнасць і прапаганду чэшскай паэзіі ў СССР, у 1984 г. Славацкі літфонд – Ганаровай граматай і медалём, у 1986 г. Чэшскае тэатральнае і літаратурнае агенцтва «Дзілія» – памятным медалём.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2018 г.