Краткая справка:
вучоны-матэматык, заснавальнік вылічальнага напрамку ў развіцці матэматыкі Беларусі, аўтар вучэбных дапаможнікаў для вышэйшай школы, акадэмік НАН Беларусі, заслужаны дзеяч навукі Беларусі, лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Беларусі (1978 г.), кавалер ордэнаў Дружбы народаў, "Знак Пашаны" і інш.
Имена на других языках:
Крылов Владимир Иванович (русский);
3076 символов
Справка
Уладзімір Іванавіч Крылоў нарадзіўся ў с. Красны Яр Самарскай вобласці (Расія). Сярэднюю адукацыю атрымаў у Самары. У 1923 г. паступіў на педагагічны факультэт Саратаўскага дзяржаўнага ўніверсітэта, а ў 1926 г. перавёўся на фізіка-матэматычны факультэт Ленінградскага ўніверсітэта, які скончыў у 1928 г. Першы перыяд навуковай і педагагічнай дзейнасці У. І. Крылова быў звязаны менавіта з гэтай установай, дзе вучоны працаваў больш за 25 гадоў асістэнтам, дацэнтам, прафесарам, загадчыкам кафедры. Адначасова з 1945 па 1957 г. ён праводзіў навукова-даследчую работу ў Ленінградскім аддзяленні Матэматычнага інстытута Акадэміі навук СССР. У 1951 г. У. І. Крылоў атрымаў вучоную ступень доктара фізіка-матэматычных навук, а ў 1956 г. стаў акадэмікам Акадэміі навук БССР (АН БССР) і пераехаў у Мінск. З гэтага часу яго амаль саракагадовая навуковая і педагагічная дзейнасць была звязана з Беларуссю. З 1957 г. У. І. Крылоў пастаянна працаваў у АН БССР, у тым ліку з 1959 па 1974 г. намеснікам дырэктара Інстытута матэматыкі. Адначасова з 1957 па 1975 г. загадваў кафедрай вылічальнай матэматыкі ў Беларускім дзяржаўным універсітэце (БДУ), якую сам стварыў. Ён арганізаваў вылічальныя цэнтры ў АН БССР і Белдзяржуніверсітэце, дзе адкрыў яшчэ і факультэт прыкладной матэматыкі.
Асноўныя навуковыя работы Уладзіміра Іванавіча прысвечаны вылічальнай матэматыцы, метадам лікавага інтэгравання і інтэгральных пераўтварэнняў. Ён распрацаваў метады набліжанага вылічэння шэрагу вызначаных і нявызначаных інтэгралаў, даследаваў набліжаныя інтэгральныя пераўтварэнні, спосабы паляпшэння збежнасці шэрагаў і паслядоўнасцей, развіў метады, заснаваныя на алгебраічным і паказальным інтэрпаляванні. Вучоны па праву лічыцца заснавальнікам вылічальнага напрамку ў развіцці матэматыкі Беларусі. Ён аўтар каля 100 навуковых прац, у тым ліку 24 манаграфій, даведнікаў, вучэбных дапаможнікаў. Фундаментальныя работы “Приближенные методы высшего анализа” (у суаўтарстве з Л. В. Кантаровічам) і “Приближенное вычисление интегралов” даўно прызнаны класічнымі. Яны перавыдаваліся некалькі разоў у СССР і за мяжой. У 1988 г. выйшла з друку кніга У. І. Крылова “Математический анализ. Ускорение сходности”, якая стала апошняй працай навукоўца.
Уладзімір Іванавіч Крылоў быў выдатным педагогам. Яго лекцыі вылучаліся багаццем і глыбінёй зместу, высокім прафесіяналізмам і дасканаласцю. Напісаныя ім разам з У. В. Бабковым і П. І. Манастырным на аснове лекцый двухтомныя вучэбныя дапаможнікі “Вычислительные методы” (надрукаваны ў 1972–1977 гг., Дзяржаўная прэмія БССР, 1978) нязменна ўваходзілі ў спісы асноўнай літаратуры вучэбных праграм па дысцыплінах вылічальнага цыкла, якія рэкамендаваліся для ўсіх універсітэтаў СССР.
Шматгадовая плённая навуковая, навукова-арганізатарская і педагагічная дзейнасць У. І. Крылова атрымала высокую ацэнку і прызнанне. Вучоны ўзнагароджаны ордэнамі Знак пашаны (1951), Працоўнага Чырвонага Сцяга (1971), Дружбы народаў (1982), шматлікімі медалямі, Ганаровымі граматамі Вярхоўнага Савета БССР.
