Беларускі вучоны ў галіне тэрапіі Іван Дзмітрыевіч Мішэнін нарадзіўся ў г. Марыупаль Данецкай вобласці (Украіна) у сям'і служачага. У 1921 г. скончыў медыцынскі факультэт Данскога дзяржаўнага ўніверсітэта ў г. Растоў-на-Доне. У 1922–1930 гг. працаваў у тэрапеўтычнай клініцы гэтага ўніверсітэта. З 1931 г. быў старшым навуковым супрацоўнікам Інстытута працы і прафесійных захворванняў, адначасова загадваў сектарам Інстытута траўматалогіі і пералівання крыві (1933–1938). У 1935–1938 гг. – асістэнт кафедры фармакалогіі Растоўскага медыцынскага інстытута. У гэты перыяд абараніў кандыдацкую дысертацыю. У 1938 г. выбраны загадчыкам кафедры факультэцкай тэрапіі Дагестанскага медыцынскага інстытута. У 1940 г. абараніў доктарскую дысертацыю. У гады Вялікай Айчыннай вайны І.Д. Мішэнін быў кансультантам эвакашпіталяў і галоўным тэрапеўтам аддзела эвакашпіталяў Наркамата аховы здароўя Дагестанскай АССР. З 1946 па 1949 г. І.Д. Мішэнін з'яўляўся намеснікам дырэктара па навуковай частцы і загадчыкам тэрапеўтычнага аддзялення бальніцы Савецкага Чырвонага Крыжа ў Тэгеране (Іран). У 1949 г. ён стаў загадчыкам кафедры прапедэўтыкі ўнутраных хвароб Мінскага медыцынскага інстытута, дзе працаваў да 1973 г.

Навуковыя даследаванні І.Д. Мішэніна звязаны з рознымі галінамі медыцыны. У 1949 г. ім была прапанавана арыгінальная схема лячэння бранхіяльнай астмы з улікам розных формаў яе цячэння. Распрацаваны новы метад пальпацыі печані. Упершыню ўкараніў у клінічную практыку метад падскурнага пералівання крыві і плазмы хворым, якія маюць супрацьпаказанні для ўнутрывеннага ўвядзення. Вучоным вывучана і апісана клініка гнайнічковага нефрыту, яго дыягнастычныя крытэрыі, метады лячэння. Асабліва вялікі ўклад унёс І.Д. Мішэнін ў вывучэнне ўплыву ачаговай інфекцыі на стан сардэчна-сасудзістай сістэмы, унутраныя органы, вегетатыўную нервовую сістэму. Займаўся даследаваннем механізма рэфлекторных і нейрацыркулятарных зрухаў, абменных і эндакрынных парушэнняў. Ім прапанаваны дыягнастычныя і дыферэнцыяльныя тэсты, распрацаваны метады патагенетычнай тэрапіі. Вучонаму належаць больш за 120 навуковых прац, у тым ліку 3 манаграфіі, сярод якіх «Терапевтические заболевания тонзиллитного характера» (1949), «Рефлекторный принцип в лечении сердечной недостаточности» (1957), «Нейровегетативная дисфункция при хроническом тонзиллите» (1963), «Лечение острых пневмоний бициллином» (1969) і інш. Таксама ён займаўся падрыхтоўкай маладых кадраў. Пад яго кіраўніцтвам напісана і абаронена 3 доктарскія і 50 кандыдацкіх дысертацый.

Шматгранную навуковую і педагагічную дзейнасць І.Д. Мішэнін спалучаў з грамадскай працай. На працягу шэрага гадоў быў старшынёй Рэспубліканскага і Мінскага гарадскога таварыстваў тэрапеўтаў, старшынёй Рэспубліканскага кардыярэўматалагічнага камітэта, членам прэзідыума Вучонага медыцынскага савета Міністэрства аховы здароўя БССР. На XVI Усесаюзным з'ездзе тэрапеўтаў І.Д. Мішэнін быў выбраны ганаровым членам праўлення Усесаюзнага таварыства тэрапеўтаў. Доўгі час з'яўляўся членам навукова-курортнай камісіі Беларускага рэспубліканскага савета па кіраванні курортамі прафсаюзаў, вучонага савета Інстытута фізіялогіі АН БССР. На працягу 10 гадоў (1960–1970) быў рэдактарам тэлевізійнага часопіса «Здароўе».

За распрацоўку і ўкараненне ў практыку розных метадаў лячэння І.Д. Мішэніну прысвоена званне заслужанага ўрача РСФСР (1945). У 1964 г. стаў заслужаным дзеячам навукі Беларусі. У 1966 г. выбраны акадэмікам НАН Беларусі. Вучоны ўзнагароджаны ордэнамі Чырвонай Зоркі (1945), Леніна (1954), Працоўнага Чырвонага Сцяга (1961), медалямі.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2019 г.