Яскравай, своеасаблівай старонкай беларускага кінамастацтва XX ст. з’яўляецца творчасць заслужанага дзеяча мастацтваў Беларусі, народнага артыста Беларусі, лаўрэата прэміі Ленінскага камсамола Беларусі, кінарэжысёра І. М. Дабралюбава.

Нарадзіўся Ігар Міхайлавіч у г. Новасібірску. Пасля вайны з сям’ёю пераехаў жыць у Мінск. Вучыўся ў Беларускім дзяржаўным універсітэце на факультэце журналістыкі. У час вучобы І. Дабралюбаў зацікавіўся тэатрам. Іграў у студэнцкім тэатры. З 1956 па 1958 гг. працаваў у Рэспубліканскім тэатры юнага гледача акцёрам. На кінастудыі “Беларусьфільм” здымаўся ў фільмах “Шчасце трэба берагчы” (1958), “Дзевяць дзён аднаго года” (1962), “Каханая” (1965).

Рашэнне заняцца рэжысурай прывяло І. Дабралюбава ва Усесаюзны дзяржаўны інстытут кінематаграфіі. Вучоба ў майстэрні выдатнага кінарэжысёра М. Рома дазволіла яму раскрыць свае прыродныя якасці, вызначыць творчую індывідуальнасць, наклала адбітак на яго далейшую творчую дзейнасць. Упершыню І. Дабралюбаў як кінарэжысёр выступіў у 1962 г. з кароткаметражнай стужкай “Мост” (дыпломная работа). Адна за адной выходзілі мастацкія кінастужкі: “Іду шукаць” (1966), “Шчаслівы чалавек” (1970), “Вуліца без канца” (1973), “Таму што люблю” (1975), “Расклад на паслязаўтра” (1979), “Восеньскія сны” (1987). Сярод яго лепшых, найбольш яркіх работ – мастацкі фільм “Іван Макаравіч” (1968, спецыяльны прыз і дыплом I ступені за лепшы фільм для дзяцей і юнацтва на X кінафестывалі рэспублік Прыбалтыкі, Беларусі і Малдавіі, 1969; прыз і I прэмія за лепшы фільм для дзяцей і юнацтва на IV Усесаюзным кінафестывалі, 1970; Гран-пры “Сярэбраная Мінерва на XXII Міжнародным кінафестывалі дзіцячых і юнацкіх фільмаў у Венецыі, 1970; прэмія Ленінскага камсамола Беларусі, 1970). У гэтай кінастужцы сябе ўбачыла цэлае пакаленне, дзяцінства якога было апалена вайной. Тэма вайны заўсёды хвалявала беларускіх рэжысёраў, таму невыпадкова яна стала і адной з галоўных у творчасці І. Дабралюбава: “Мама, я жыў!” (1985), “Плач перапёлкі” (1991, тэлевізійны, шматсерыйны). Братэрству савецкіх і балгарскіх народаў у барацьбе з ворагам прысвечаны фільм “Братушка” (1976, сумесна са студыяй мастацкіх фільмаў “Сафія”, Балгарыя; сярэбраны медаль імя А. Даўжэнкі, 1976). Грамадзянскі пафас творчасці майстра праявіўся ў кінадылогіі “Трэцяга не дадзена” (1981), аб жыцці і працы Героя Савецкага Саюза В.З. Каржа. Паспрабаваў сябе І. Дабралюбаў і ў жанры камедыі. У 1983 г. выйшаў фільм “Белыя Росы” (спецыяльны прыз і дыплом за лепшы камедыйны фільм на XVII кінафестывалі ў Кіеве, 1984). Завяршае пералік работ рэжысёра кінастужка “Эпілог” (1994) па творах І. Шамякіна. Кожны са створаных рэжысёрам фільмаў адлюстроўвае пазіцыю, грамадзянскую лінію мастака, які імкнуўся весці размову з гледачом на тэмы жыццёва важныя, надзённыя.

З 1992 па 2006 г. І. Дабралюбаў працаваў у Мінскім інстытуце сучасных ведаў загадчыкам кафедры (з 1993 г. – прафесар). Напісаў кнігу мемуараў “Осколки памяти” (2006), у якой разважае аб праблемах сучаснага беларускага кіно, успамінае пра сустрэчы з У. Караткевічам, Л. Дуравым, Г. Гарбуком, М. Карачанцавым, Г. Макаравай. У 2003 г. выйшаў дакументальны фільм рэжысёра Д. Міхлеева “Ігар Дабралюбаў сярод сяброў”.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2008 г.