Адметнае месца ў гісторыі беларускай музычнай культуры ХІХ ст. належыць Фларыяну Станіславу Міладоўскаму – таленавітаму кампазітару, піяністу, дырыжору і музычнаму крытыку.

Нарадзіўся ён у Мінску ў сям’і музыканта са збяднелага шляхецкага роду. У бацькоўскім доме часта наладжваліся музычныя вечары, што паспрыяла ранняму развіццю музыкальных здольнасцей будучага кампазітара. Першыя ўрокі музыкі Фларыян Станіслаў атрымаў у бацькі, далей вучыўся ў Вільні пад кіраўніцтвам вопытнага піяніста і кампазітара Ф. Цібэ. У дзіцячыя гады напісаў шэраг мазурак, вальсаў, паланэзаў. У 1829 г. у Вільні даў свой першы адкрыты канцэрт, які меў вялікі поспех. У далейшым наведваў урокі музыкі ў Д. Стафановіча ў Мінску, дзе пазнаёміўся і пасябраваў з будучым кампазітарам і дырыжорам С. Манюшкам. Вопытны педагог здолеў прывіць любоў да музыкі і ўзняць выканаўчае майстэрства сваіх вучняў да высокага артыстычнага ўзроўню. Пачынаючы з 1830-х гг. Ф. Міладоўскі выступаў у Мінску, Вільні, Слуцку і іншых гарадах, імя яго стала вядома таксама і за межамі Паўночна-Заходняга края. У 1836 г. па запрашэнні графа Б. Тышкевіча ў маёнтку Чырвоны Двор, недалёка ад Коўна, музыкант даваў урокі ігры на фартэпіяна яго дочкам. Адначасова ён узначаліў сімфанічны аркестр графа, для якога ў далейшым стварыў некалькі камедый, вадэвіляў, аперэт, а таксама ўласнае лібрэта для аднаактовай камічнай оперы «Таверна пад капуснай галавой». За кароткі час калектыў стаў адным з лепшых прыватных аркестраў Еўропы.

У 1841 г. Ф. Міладоўскі для заканчэння музычнай адукацыі паехаў у Берлін (Германія), а затым у Вену (Аўстрыя). На працягу двух гадоў вучыўся ў лепшых еўрапейскіх кампазітараў і выканаўцаў: Ф. Мендэльсона (кампазіцыя), Ф. Хельтцля і С. Зехцера (гармонія і паліфанія), Ф. Хаўзера (вакал), І. Фішхофа (кантрапункт), а таксама пазнаёміўся з буйнейшымі музыкантамі таго часу Ф. Шапэнам і Ф. Лістам. Пасля вяртання з-за мяжы працягваў кіраваць аркестрам у маёнтку Тышкевіча. Некаторы час жыў у Вільні, дзе выступаў з канцэртамі, даваў урокі фартэпіяннай ігры. У 1855 г. Ф. Міладоўскі разам з сям’ёй пасяліўся ў маёнтку Мацкі на Міншчыне, дзе выконваў абавязкі земскага суддзі і шмат пісаў. Творы кампазітара выконваліся і друкаваліся, сталі вельмі папулярнымі. Сярод сачыненняў гэтага перыяду – аперэта «Канкурэнты», цыкл «Польскія песні», гімн «Ойча наш», санаты, мазуркі, паланэзы і іншыя вакальныя і інструментальныя творы. Адначасова кампазітар займаўся і літаратурнай дзейнасцю – друкаваў свае вершы і рэгулярна пісаў артыкулы для польскага часопіса «Ruch Muzyczny» («Музычны рух») па праблемах развіцця музычнай культуры Беларусі, Польшчы і Літвы. У 1862 г. Ф. Міладоўскі пераехаў у Францыю, дзе ў далейшым выкладаў ігру на фартэпіяна ў Вышэйшай музычнай школе ў г. Сант-Клемент. Сярод створанага ў гэты перыяд – цыкл з 12 дуэтаў для віяланчэлі і фартэпіяна «Альбом сляпога», 2 вялікія трыа для фартэпіяна, віяланчэлі і скрыпкі, некалькі твораў малой формы і інш. Апошнія гады музыкант жыў у Нансі і Бардо.

Кампазітар напісаў больш за 50 аркестравых і камерных (вакальных і інструментальных) твораў розных жанраў – балеты, аперэты, месы, кантаты, скрыпічныя квартэты, фартэпіянныя трыа, санаты для фартэпіяна ў чатыры рукі, песні, вальсы, накцюрны і многае іншае. Толькі невялікая частка яго твораў была выдадзена пры жыцці, большасць з іх дагэтуль засталася ў рукапісах, месцазнаходжанне многіх невядома. Цудоўнае веданне фартэпіяна і мастацтва спеваў, вытанчаны меладызм твораў зрабілі ў свой час Ф. Міладоўскага папулярным і вядомым не толькі на радзіме, але і далёка за яе межамі.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2019 г.