Купалаўская сцэна – сцэна асаблівая. Каб стаць яе сапраўдным гаспадаром – аднаго таленту мала. Яна патрабуе ад артыста шмат іншых якасцей: прафесійных, чалавечых, грамадзянскіх, мастацкіх. І, як сведчыць больш чым васьмідзесяцігадовая гісторыя Купалаўскага тэатра, далёка не кожны здолеў стаць родным гэтай сцэне, патрэбным мастацтву і гледачу. Што тычыцца народнай артысткі Беларусі Галіны Аляксандраўны Арловай, то яе ўзыходжанне да высокага майстэрства і прызнання на купалаўскай сцэне было абумоўлена, перш за ўсё, адданасцю тэатру. Яна амаль не здымалася ў кіно, у адрозненне ад М. Яроменкі-старэйшага і М. Яроменкі-малодшага – мужа і сына, якія сыгралі ў кіно больш за семдзесят роляў. Галіна Арлова – актрыса тэатральная, больш таго – актрыса купалаўская. За больш чым чатыры дзесяцігоддзі працы ў тэатры яна сыграла шмат роляў, ствараючы вобразы сваіх гераінь у лепшых традыцыях купалаўскай сцэны, традыцый, што закладвалі Л. Ржэцкая, В. Пола, С. Станюта і іншыя выдатныя майстры беларускага тэатральнага мастацтва.
Галіна Арлова не адразу стала актрысай славутага Купалаўскага тэатра. Яна пачынала на коласаўскай сцэне ў Віцебску. Тут, пры тэатры імя Якуба Коласа, была створана студыя, дзе рыхтавалася творчая моладзь. Сярод студыйцаў Арлова вылучалася сур’ёзнасцю характару і гарачай адданасцю мастацтву. Прывабная, тэмпераментная, эмацыянальная, з добрымі сцэнічнымі данымі, яна была адразу пасля заканчэння студыі прынята ў трупу тэатра. Дэбютавала ў ролі Раберты (“Закон Лікурга” паводле Т. Драйзера), потым выконвала ролі рознага плана. Сярод іх вылучалася роля Афеліі ў спектаклі “Гамлет” У. Шэкспіра. Гэты спектакль увайшоў у гісторыю беларускага тэатра як адзін з лепшых узораў глыбокага і дакладнага ўвасаблення класічнага твора. Пэўная заслуга ў гэтым належала і маладой актрысе Галіне Арловай, якая стварыла яркі, запамінальны сцэнічны вобраз. Работа ў тэатры імя Якуба Коласа – плённы перыяд у творчасці актрысы, дзе і вызначыліся асноўныя рысы яе таленту: эмацыянальнасць, псіхалагічная глыбіня ў спасціжэнні характару, пластычная і моўная выразнасць.
У 1959 г. Арлову запрасілі ў тэатр імя Янкі Купалы. Дэбютавала яна ў ролі Кацюшы Маславай y п’есе “Уваскрэсенне” паводле Л. Талстога. Галіна Арлова, як аднадушна прызнала крытыка, раскрыла характар гераіні ў развіцці, паказала хараство яе душы, здольнасць да пераадолення самых складаных жыццёвых цяжкасцей. Дэбют паказаў, што ў трупу купалаўцаў прыйшла свая актрыса, чыя творчая індывідуальнасць найлепшым чынам адпавядала эстэтыцы вядучага беларускага тэатра. Гэта і абумовіла творчую актыўнасць Арловай, яе значныя дасягненні ў сучасным і класічным рэпертуары. Кожная роля Галіны Аляксандраўны – плённы пошук дакладных сродкаў акцёрскай выразнасці для глыбокага ўвасаблення аўтарскай задумы. На купалаўскай сцэне Арловай прыйшлося пераіграць шмат роляў, ствараючы каларытныя, яркія вобразы, якія выклікалі жывы водгук у душы гледача. Сярод найбольшых значных работ актрысы – роля Варвары Феафілаўны Ягадкі (“Амністыя” паводле М. Матукоўскага), Міхайны Алмашы (“Гульня з кошкай” І. Эркеля), Зуйчыхі (“Страсці па Аўдзею” У. Бутрамеева), Грыпіны (“Ажаніцца – не журыцца” паводле Далецкіх і М. Чарота). Асобнае месца ў творчасці Арловай заняла роля Патрык Кэмпбэл у спектаклі “Мілы ілгун” паводле Дж. Кілці. Яна патрабавала ад выканаўцы выключнага майстэрства, тонкага мастацкага густу. Поспеху ў стварэнні сцэнічнага вобраза англійскай актрысы, сапраўднай прымы садзейнічала тое, што яе партнёрам быў М. Яроменка-старэйшы. Ён выконваў ролю Джорджа Бернарда Шоу. Ігра гэтай бліскучай “зорнай” і сямейнай пары стварала на сцэне асаблівую атмасферу духоўнай гармоніі двух прыгожых людзей, з’яўлялася прыкладам высокага акцёрскага натхнення і надзвычайнай душэўнай чуласці. Спектакль “Мілы ілгун” на працягу некалькіх гадоў ішоў пры поўных аншлагах на сцэне Тэатра-студыі кінаакцёра. Апошні раз гледачы ўбачылі яго 27 чэрвеня 2000 г.: праз тры дні Мікалая Яроменкі не стала, а ў 2001 г. Галіна Арлова пахавала сына – М. Яроменку-малодшага, народнага артыста Расіі.
Вядома, што творчы лёс выканаўцы залежыць ад многіх абставін. Не апошняя роля ў тым, як ён складваецца, належыць і самому мастаку. Галіна Арлова з тых творцаў, якія не чакалі “падарункаў” ад лёсу, а актыўна працавалі. Менавіта ў працы – аснова руху, аснова ўзыходжання актрысы. На пачатку 2003 г. аматары тэатра зноў сустрэліся з Патрык Кэмпбэл у бліскучым выкананні Галіны Аляксандраўны Арловай у адноўленым спектаклі “Мілы ілгун”, прысвечаным памяці яе мужа. Жыццё працягваецца. Актрыса іграе на купалаўскай сцэне, у Тэатры-студыі кінаакцёра. Тэатр, сцэна, сустрэчы з гледачамі – у гэтым сэнс яе сённяшняга жыцця, яе выратаванне…