Іван Анісімавіч Інсараў, выдатны арганізатар аховы здароўя ў Беларусі, нарадзіўся ў в. Селішча Слуцкага павета Мінскай губерні (цяпер Слуцкі раён Мінскай вобласці). Вучыўся ў Іван-Агародніцкім земскім народным вучылішчы, Ленінскім вышэйшым пачатковым вучылішчы, школе другой ступені ў Слуцку. У 1927 г. скончыў медыцынскі факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта (цяпер Беларускі дзяржаўны медыцынскі ўніверсітэт). Пасля атрымання дыплома ўзначаліў сельскі ўрачэбны ўчастак у в. Магільнае Уздзенскага раёна Мінскай вобласці. У 1929 г. стаў галоўным урачом паліклінікі ў Барысаве. З 1937 г. працаваў ардынатарам, затым загадчыкам неўралагічнага стацыянара Дзяржаўнага навукова-даследчага інстытута фтызіятрыі, артапедыі і неўралогіі (цяпер Рэспубліканскі навукова-практычны цэнтр траўматалогіі і артапедыі). У 1941 г. быў намеснікам загадчыка аддзела аховы здароўя Мінскага аблвыканкама, кансультантам-неўрапатолагам 1-й клінічнай бальніцы. З пачаткам Вялікай Айчыннай вайны стаў намеснікам начальніка, а затым начальнікам эвакашпіталяў у Барысаве і Саранску. З 1942 г. працаваў у аператыўнай групе Наркамата аховы здароўя БССР па медыцынскім забеспячэнні партызан Беларусі. У верасні 1942 – лістападзе 1944 г. быў памочнікам начальніка аддзела матэрыяльна-тэхнічнага забеспячэння па медыцынскай частцы Беларускага штаба партызанскага руху. З сакавіка 1943 г. і да заканчэння вайны кіраваў санітарным аддзелам, які займаўся медыцынскім абслугоўваннем партызан і насельніцтва партызанскіх зон Беларусі, наладжваў арганізацыйна-метадычнае кіраўніцтва медыцынскай службай партызанскіх фарміраванняў. За гады вайны І.А. Інсараў арганізаваў работу эвакашпіталяў, развіў сістэму аказання медыцынскай дапамогі параненым. З 1945 па 1947 г. працаваў намеснікам старшыні Мінскага аблвыканкама. З 1947 г. узначальваў Навукова-даследчы інстытут неўралогіі, нейрахірургіі і фізіятэрапіі. У 1948 г. абараніў кандыдацкую дысертацыю на тэму «Организация и деятельность медицинской службы в партизанских соединениях Белоруссии в годы Великой Отечественной войны». У 1948–1966 гг. быў міністрам аховы здароўя БССР. За гэты перыяд ён унёс значны ўклад у пасляваеннае аднаўленне медыцыны і паляпшэнне сістэмы падрыхтоўкі медыцынскіх кадраў. Дзякуючы яму быў значна палепшаны ўзровень развіцця медыцыны ў сельскай мясцовасці, удасканалена работа лячэбна-прафілактычных устаноў прамысловых прадпрыемстваў, адкрываліся бальніцы, урачэбна-фізкультурныя дыспансеры, наладжана функцыянаванне санітарна-эпідэміялагічных служб краіны, актыўна праводзілася прафілактыка інфекцыйных захворванняў, ліквідаваны санітарныя наступствы вайны. Значным дасягненнем стала замацаванне ўчасткова-тэрытарыяльнага прынцыпу медыцынскага абслугоўвання насельніцтва. У 1964 г. І.А. Інсараў атрымаў вучонае званне прафесара. З 1967 па 1971 г. быў загадчыкам кафедры грамадзянскай абароны Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта імя У.І. Леніна. У 1969–1979 гг. з’яўляўся галоўным рэдактарам часопіса «Здравоохранение Беларуси».

За шматгранную навуковую і практычную дзейнасць вучоны ўзнагароджаны ордэнамі Леніна (1961), Кастрычніцкай рэвалюцыі (1971), Працоўнага Чырвонага Сцяга (1948, 1954, 1966), «Знак Пашаны» (1951), значком «Выдатніку аховы здароўя» (1957), медалямі, граматамі. У 1964 г. яму прысвоена ганаровае званне заслужанага ўрача БССР.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2022 г.