Сярод майстроў купалаўскай сцэны пачэснае месца займаў яркі, самабытны акцёр Валянцін Сяргеевіч Белахвосцік, народны артыст Беларусі, лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Беларусі.

Нарадзіўся будучы акцёр у в. Багушэвічы Бярэзінскага раёна Мінскай вобласці. У 1956 г. ён упершыню пераступіў парог праслаўленага тэатра імя Я. Купалы і з таго часу назаўсёды звязаў з ім свой лёс. Творчае жыццё юнака пачалося ў драматычнай студыі пры гэтым тэатры, якую ён скончыў у 1958 г. Яго педагогі – Л. Рахленка, В. Галіна, А. Архангельскі і іншыя майстры купалаўскай сцэны – імкнуліся падпарадкаваць яркую індывідуальнасць пачынаючага акцёра законам сцэнічнага мастацтва, навучыць асновам акцёрскай прафесіі. Першыя, пакуль эпізадычныя ролі паказалі, што дасягнута многае. Але яшчэ трэба было вучыцца, фарміраваць і адточваць майстэрства. З 1960 па 1965 г. В. Белахвосцік вучыўся на завочным акцёрскім аддзяленні Дзяржаўнага інстытута тэатральнага мастацтва імя А. Луначарскага ў Маскве. Пад кіраўніцтвам вопытных педагогаў І. Раеўскага і М. Пажытнава малады акцёр дасягнуў значных вынікаў. Яго дыпломная работа – роля Ягора Булычова (“Ягор Булычоў і іншыя” М. Горкага) – засведчыла пра ўменне выканаўцы ствараць глыбокія псіхалагічныя характары. Заўзятая працавітасць, талент, пераемнасць вопыту старэйшых артыстычных пакаленняў – усё гэта выявіла яскравую, творчую, артыстычную асобу В. Белахвосціка. Ён арганічна спалучаў на сцэне жыццёвае падабенства з яркім тэмпераментам. Вобразы, створаныя акцёрам у беларускім рэпертуары, вылучаліся глыбокай жыццёвай праўдай, нацыянальным каларытам: Каравай (“Таблетку пад язык” А. Макаёнка), Дугін (“Радавыя” А. Дударава), Зазыба, князь Уладзімір (“Плач перапёлкі”, “Звон – не малітва” І. Чыгрынава) і інш. Своеасаблівым паказчыкам сталасці майстэрства В. Белахвосціка сталі тры вобразы “Раскіданага гнязда” Я. Купалы: Сымон, Лявон і Незнаёмы.

В. Белахвосцік умеў паказаць у кожным драматычным вобразе глыбіню ўнутраных перажыванняў, з павагай ставіўся да беларускага мастацкага слова, якое заўсёды гучала па-народнаму сакавіта і рабіла асабліва прыкметнымі выступленні акцёра як у камедыі, так і ў трагедыі. Маляўнічы і смешны ён быў у вобразах Салавейчыка (“Амністыя” М. Матукоўскага), Харытона (“Адкуль грэх?” А. Петрашкевіча), Скараспея (“Брама неўміручасці” К. Крапівы), Вахтанга Амбакадзе (“Закон вечнасці” паводле Н. Думбадзе). Злаўмысную агрэсіўнасць натуры раскрыў акцёр у Важаку (“Аптымістычная трагедыя” У. Вішнеўскага), Чалавеку ў капелюшы (“Пакуль не сцямнела” В. Дазорцава), Сырадоеве (“Трыбунал” А. Макаёнка), а ў вобразе сэра Джона (“Касцюмер” Р. Харвуда) узняўся да вяршынь трагедыйнага паглыблення.

В. Белахвосцік плённа здымаўся ў кіно, якое прынесла акцёру ўсенародную славу. Яго кінематаграфічныя вобразы – Руднеў (“Дума пра Каўпака”), Карабанаў (“Учора, сёння і заўсёды”), Максім Ус (“Рудабельская рэспубліка”), Корж (“Трэцяга не дадзена”) – вызначаліся глыбокім псіхалагізмам, эмацыянальнасцю, праўдзівасцю. Працаваў акцёр і ў студыі радыётэатра, на тэлебачанні. У 1989 г. за ролі ў радыёспектаклях “Хамуціус” паводле А. Куляшова і “Рыбакова хата” паводле Я. Коласа В. Белахвосцік быў узнагароджаны Дзяржаўнай прэміяй Рэспублікі Беларусь. У 1994 г. яму было прысвоена званне народнага артыста Беларусі.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2009 г.