Аляксандр Міхайлавіч Шырокаў, вядомы вучоны ў галіне тэхнічнай кібернетыкі і інфарматыкі, нарадзіўся ў в. Зааўраг Кіраўскай вобласці (Расія) у сялянскай сям'і. У 1939–1941 гг. вучыўся ў Пішчальскім лесахімічным тэхнікуме. З 1942 па 1943 г. прайшоў паскораны курс навучання ў Горкаўскім вучылішчы зенітнай артылерыі імя В.М. Молатава і быў адпраўлены на фронт. Камандаваў узводам зенітнай артылерыі, быў памочнікам начальніка штаба дывізіёна ў складзе Закаўказскай зоны проціпаветранай абароны (ППА), ваяваў у складзе З-га Украінскага фронту, удзельнічаў у вызваленні Польшчы і Германіі. У 1953 г. скончыў Харкаўскую артылерыйскую радыётэхнічную акадэмію імя Л.А. Говарава, а ў 1959 г. ад'юнктуру пры ёй. Тут жа да 1963 г. працаваў выкладчыкам, затым старшым выкладчыкам. У 1962 г. абараніў кандыдацкую дысертацыю.

З 1963 г. жыццё А.М. Шырокава звязана з Беларуссю. Працаваў у Мінскім вышэйшым інжынерным зенітным ракетным вучылішчы ППА начальнікам кафедры ўзбраення зенітных ракетных войск, займаў пасаду намесніка начальніка вучылішча па вучэбнай і навуковай дзейнасці. Займаўся навуковай працай па тэорыі надзейнасці і эксплуатацыі складаных радыёэлектронных сістэм, метадах іх ацэнкі і забяспячэнні якасці. Атрыманыя тэарэтычныя вынікі ўвайшлі ў доктарскую дысертацыю, якую паспяхова абараніў у 1971 г. У 1973 г. А.М. Шырокаву прысвоена званне прафесара. За дасягненні ў навуцы і стварэнне складаных радыёэлектронных прыбораў, кібернетычных сістэм ён у 1975 г. атрымаў ганаровае званне заслужанага дзеяча навукі і тэхнікі Беларусі, у 1977 г. стаў членам-карэспандэнтам Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі. З 1980 па 1990 г. – загадчык кафедры, дэкан факультэта радыёфізікі і электронікі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Прыклаў нямала намаганняў для яго развіцця, адкрыцця новых спецыяльнасцей, стварэння кафедр. З кастрычніка 1990 і да 2003 г. – рэктар арганізаванай ім першай у Рэспубліцы Беларусь недзяржаўнай вышэйшай навучальнай установы «Інстытут сучасных ведаў», якая з 2004 г. носіць яго імя.

Аляксандр Міхайлавіч Шырокаў – аўтар больш за 200 навуковых прац («Основы надежности и эксплуатации электронной аппаратуры» (1965), «Надежность радиоэлектронных устройств» (1972), «Основы теории комплектования» (1987, разам з М.Д. Бачурынай) і інш.), у тым ліку 5 манаграфій, 12 вынаходстваў.

Многія свае жыццёвыя назіранні, уражанні і перажыванні адлюстраваў у выдатных вершах, якія апублікаваны ў трох зборніках «Удивленье» (1998), «Откровения» (2001), «Избранное» (2002). Вучоны ўзнагароджаны ордэнамі Чырвонай Зоркі (1945, 1965) , Айчыннай вайны II ступені (1985), «За службу Радзіме ва Узброеных Сілах СССР» II ступені (1977), медалямі. У 1999 г. па рашэнні Міжнароднага біяграфічнага цэнтра Кембрыджскага ўніверсітэта быў удастоены прэміі «Залатая зорка» і ўключаны ў спіс 2000 выдатных вучоных свету ХХ ст.