Рамуальд-Тадэвуш Гедройц нарадзiўся ў маёнтку Бабчын Браслаўскага павета. З 1765 г. служыў у войсках Вялiкага княства Лiтоўскага. На баку прыхiльнiкаў Барскай канфедэрацыi змагаўся пад Гроднам, Моўчаддзю, Бездзежам, Сталовiчамi. З 1778 г. – намеснiк каменданта брыгады лiтоўскiх гусараў, пасол на Гродзенскiм сойме. Удзельнiчаў у нацыянальна-вызваленчым паўстаннi 1794 г., быў сябрам Найвышэйшай Лiтоўскай рады. Пасля паражэння паўстання Рамуальд Гедройц з пяцiтысячным атрадам абараняў Варшаву. Эмiгрыраваў у Парыж, дзе ўваходзiў у Польскую дэпутацыю, па даручэннi якой у 1796 г. прыбыў у Жэмайцiю для падрыхтоўкi паўстання. Пасля раскрыцця змовы ўцёк у Саксонiю. У час Варшаўскага герцагства (1807–1815) уваходзiў у Ваенны камiтэт з 1812 г., а пазней стаў яго старшынёй. 12 лютага 1813 г. пад Сераковым (Польшча) разам з сынам Юзафам трапiў у палон i быў высланы ў Архангельск. Праз два гады вярнуўся ў Варшаву.