Беларускі дзеяч самадзейнага мастацтва, кампазітар і педагог нарадзіўся ў в. Рогава Маладзечанскага раёна Мінскай вобласці. У 1906 г., ратуючыся ад галечы, апынуўся ў Вільні, дзе пасля многіх мытарстваў быў прыняты за выдатны слых і голас у Віленскі архіерэйскі хор. Творчы шлях пачаў у капэле Д. Агрэнева-Славянскага, з якой два гады гастраляваў па Германіі, Аўстрыі і Венгрыі. Удзельнік Першай сусветнай вайны. Служыў у Чырвонай Арміі. З 1918 г. сакратар Мінскага губваенкамата. Скончыў Мінскі педагагічны тэхнікум, а потым Магілёўскі педагагічны інстытут (1938). З 1912 па 1956 гг. настаўнічаў. У 1945 г. быў накіраваны выкладчыкам мовы, літаратуры і спеваў у Нясвіжскае педагагічнае вучылішча, дзе праз год арганізаваў хор студэнтаў. У 1952–1964 гг. узначальваў хор сельскага клуба вёскі Лявонавічы Нясвіжскага раёна (Лявонавіцкі народны хор), які пад яго кіраўніцтвам дасягнуў значнага выканальніцкага майстэрства і атрымаў званне народнага. Будучы на пенсіі Павел Мікалаевіч кіраваў хорам настаўнікаў, які выступаў у гарадах і пасёлках Беларусі; выязджаў з творчымі справаздачамі ў краіны Прыбалтыкі.

Павел Мікалаевіч аўтар шэрага песень (у т. л. “Хораша вясною ходзіцца”, “Мой Нёман”, “Беларусь мая”, “Цімох”, “Выйдзі, дзяўчына”, “Кланялася жыта”, “Дываночак”, “Крынічанька”, “Застольная”, “Зацвілі пралескі”) і апрацовак беларускіх народных песень (“Жніўная”, “Ой, сівы конь бяжыць” і інш.). За плённую творчую дзейнасць П.М. Касач быў узнагароджаны ордэнам “Знак Пашаны”, медалём “За доблесную працу”, Ганаровымі граматамі Вярхоўнага Савета БССР. У 1957 г. яму было прысвоена званне “Заслужаны дзеяч культуры БССР”. У Нясвіжы на доме №14 па вул. Савецкай, дзе ў апошнія часы жыў і працаваў Павел Мікалаевіч, устаноўлена мемарыяльная дошка.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2012 г. Маладзечанскай цэнтральнай раённай бібліятэкай.