Тэатр створаны ў 1987 г. як тэатр-студыя «Дзе – Я?». З мая 1992 г. калектыў стаў называцца Мінскі драматычны тэатр «Дзе – Я?», а з чэрвеня 2004 г. атрымаў сучасную назву – Новы драматычны тэатр. Арганізатарамі і першымі кіраўнікамі калектыву былі М. Трухан (да 1998 г. – дырэктар, да 1999 г. – мастацкі кіраўнік), В. Баркоўскі (1987–1990). Дырэктарам з 1998 г. з'яўляецца В. Марцецкі. У 2000–2003 гг. пасаду галоўнага рэжысёра займала І. Мацкевіч, рэжысёрам-пастаноўшчыкам у 2003 г. прызначаны выпускнік Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў Д. Нупрэйчык, які праз некаторы час быў зацверджаны галоўным рэжысёрам тэатра.
Акцёр, рэжысёр М. Трухан (1947–1999) скончыў у 1969 г. Беларускі тэатральна-мастацкі інстытут (курс Д. Арлова), а ў 1980 г. – Вышэйшыя рэжысёрскія курсы ў Тэатры на Малой Броннай у Маскве (майстэрня А. Эфроса). Для Трухана-рэжысёра ўласцівы смеласць, неардынарнасць, філасофскае асэнсаванне таямніцы чалавечага быцця ў спалучэнні з мяккім лірызмам і своеасаблівай сардэчнасцю. Творчае ядро тэатра-студыі «Дзе – Я?» склала група прафесійных артыстаў. Першымі спектаклямі сталі сучасная драма «Шрамы» Я. Шабана і казка для дзяцей «Кот у ботах» паводле Ш. Перо.
Драматычная трылогія «Эцюды памяці зямлі Беларускай» (у якую ўвайшлі спектаклі «Роспач» паводле твораў У. Караткевіча, «Імжа» паводле І. Кофты, «Рагнеда» Н. Рапы) з'явілася творчым маніфестам калектыву, які абвясціў мастацкую і грамадзянскую заклапочанасць вывучэннем і творчым адлюстраваннем менталітэту беларускага народа, яго самабытнай гісторыі і сучаснасці. У гэтым трыпціху мэтанакіравана загучалі пытанні «Хто Я?», «Дзе Я?». Адсюль і ўзнікла першапачатковая назва тэатра.
Спектакль «Роспач» быў адзначаны вышэйшым прызам на тэатральным фестывалі «Залаты леў» у Львове (1989), «Роспач» і «Рагнеда» атрымалі спецыяльныя прызы «За адраджэнне нацыянальнай самабытнасці» на I Расійскім фестывалі гістарычных спектакляў у Волагдзе (1991).
Сваю мастакоўскую звышзадачу М. Трухан бачыў у вяртанні беларускасці беларускаму тэатру, а таксама ў вынаходніцтве тэатральнай апазнавальнай сістэмы гэтай самай беларускасці. Такая задача з'яўлялася самай галоўнай і складанай для самабытнай трупы маладога тэатра.
Лепшыя дасягненні тэатра 1990-х гг. былі звязаны са спектаклямі ў пастаноўцы М. Трухана, асабліва твораў Ф. Аляхновіча. Гэта псіхалагічная кантамінацыя «Здань» па творах «Страхі жыцця» і «Цені», пастаўленая ў 1995 г. (візітная картка тэатра), фальклорная камедыя «Чорт і Баба» (1992), сцэнічны гратэск «Круці...» («Круці не круці – трэба памярці», 1996). Прызнанне гледача атрымалі філасофская драма-малітва «Распад» паводле У. Шэкспіра (1997), сцэнічная паэма «Мёртвыя душы» паводле М. Гогаля (1998), фантастычная прыпавесць у стылі тэатра кабукі «Барановы кароль» (1993, у 1998 г. быў ажыццёўлены другі варыянт пастаноўкі) і інш. На сцэне тэатра з поспехам ішлі спектаклі ў рэжысуры В. Баркоўскага «Жаніцьба» М. Гогаля (1996) і «Дзіва-казка» В. Острава (1996).
Замена назвы ў 2004 г. абумоўлена тым, што пасля смерці М. Трухана, заснавальніка і мастацкага кіраўніка тэатра «Дзе – Я?», калектыў ужо не мог рухацца ў ранейшым напрамку, ён адышоў ад мадэлі тэатра-студыі, тэатра-лабараторыі. Назва «Дзе – Я?» адлюстроўвала пэўныя падзеі і пытанні, што былі актуальнымі ў тыя часы, калі тэатр толькі пачынаў сваю дзейнасць. Сёння ж іншы час і, адпаведна, іншыя праблемы. Слова «Новы» ў назве ўстановы адлюстроўвае сённяшні стан тэатра. Гэта і новы час, і новыя пастаноўкі, і новы глядач.
Нягледзячы на тое, што тэатр ужо не з'яўляецца творчай лабараторыяй, менавіта яго сцэна – адно з першых месцаў па колькасці спектакляў, пастаўленых маладымі рэжысёрамі. М. Лашыцкі ў 2000 г. ажыццявіў пастаноўку спектакля «Мяшчанскае вяселле» Б. Брэхта. У 2003 г. у рэпертуар быў узяты спектакль «Квадратура круга» паводле В. Катаева ў пастаноўцы І. Пятрова, у якім былі задзейнічаны маладыя артысты Купалаўскага тэатра і ТЮГа. Новы драматычны тэатр малады, ён не заціснуты ў пэўныя акадэмічныя рамкі, таму тут ёсць значная прастора для творчага пошуку і эксперымента.
У 2004 г. Міністэрствам культуры Рэспублікі Беларусь было выдзелена пяць грантаў на спектаклі маладых рэжысёраў. Два з іх прыйшліся на пастаноўкі, якія ў сезоне 2004/2005 гг. былі зроблены ў Новым драматычным тэатры. Гэта спектаклі «Зацюканы апостал» А. Макаёнка (рэжысёр Д. Нупрэйчык) і «Прафесія місіс Уорэн» Б. Шоу (рэжысёр І. Пятроў).
У рэпертуары Новага драматычнага тэатра – спектаклі як на беларускай мове, так і на рускай. Тэатр актыўна супрацоўнічае з айчыннымі драматургамі. Былі пастаўлены спектаклі «Тры часіны – адзін лёс» па п'есе А. Курэйчыка «Тры Жызэлі», «Чай з вярблюдам» і «Каханне, грошы і жаніх харошы» Г. Марчука, казка «Новыя прыгоды старых знаёмых» П. Васючэнкі і інш. Упершыню ўбачыў святло рампы твор А. Гаруна «Чароўная скрыпка».
П'еса «Зацюканы апостал» класіка беларускай драматургіі А. Макаёнка не ставілася ў Мінску каля 35 гадоў. Рэжысёр Д. Нупрэйчык вырашыў глянуць на маральна-этычныя праблемы п'есы з сучасных пазіцый. Адказнасць бацькоў за лёс сваіх дзяцей і маральны стан грамадства ў агульным – галоўная думка спектакля. Пастаноўка вырашана ў жанры трагікамедыі, насычана шэрагам абсурдных сітуацый, таму глядзіцца лёгка і з цікавасцю.
Спектакль «Зацюканы апостал» атрымаў ганаровы дыплом III Міжнароднага тэатральнага форуму «Золотой Витязь» (Мінск, 2005). Ганаровымі дыпломамі былі таксама ўзнагароджаны пастаноўшчык спектакля Д. Нупрэйчык і выканаўца галоўнай ролі Сына артыст В. Новік. Гэта сведчыць аб тым, што Новы драматычны тэатр працягвае традыцыі тэатра «Дзе – Я?» у справе прапаганды беларускай культуры, беларускай мовы, беларускіх аўтараў.
Разам з тым тэатр уключае ў свой рэпертуар і класіку рускай літаратуры, і творы сучасных расійскіх аўтараў, і п'есы замежных драматургаў. Гэта такія спектаклі, як «Шалёныя грошы» А. Астроўскага, «Іванаў» А. Чэхава, «Дазвольце спадзявацца» паводле п'есы У. Салагуба «Бяда ад пяшчотнага сэрца», «Не бойся быць шчаслівым» паводле п'есы А. Арбузава «Мой бедны Марат», «Лямпачка, якая лунае» В. Алена і інш.
Пры тэатры паспяхова працуе першая ў Беларусі дзіцячая тэатральная школа. Пачыналася гэта як цікавы эксперымент, але з цягам часу стала відавочна, што навучанне ў ёй многа дае дзецям. З удзелам юных артыстаў ідуць такія спектаклі, як «Новыя прыгоды старых знаёмых» П. Васючэнкі, «Зачараваная прынцэса» Б. Сударушкіна.
Сёння творчы калектыў плённа працуе і імкнецца, каб тэатр меў адметны, самабытны твар, унікальны рэпертуар, каб пра тэатр ведалі не толькі ў Беларусі, але і за яе межамі.
Матэрыял падрыхтаваны ў 2012 г.