Мiкола Сянкевіч нарадзiўся 20 лютага 1957 г. на хутары паблiзу вёскi Асiпавiчы Драгiчынскага раёна Брэсцкай вобласцi ў сялянскай сям’і. Скончыў мясцовую сярэднюю школу, Пiнскае вучылiшча механiзацыi мелiярацыйных работ (1975), Брэсцкi дзяржаўны педагагiчны iнстытут iмя А.С. Пушкiна (1982). У 1982–1995 гг. працаваў настаўнiкам пачатковых класаў у брэсцкiх школах. З 1995 г. – асiстэнт, потым – старшы выкладчык кафедры рускай i беларускай моў з методыкай выкладання псiхолага-педагагiчнага факультэта Брэсцкага дзяржаўнага ўнiверсiтэта. Тэмамі яго навуковых даследаванняў сталі методыка лiтаратурнага чытання ў пачатковых класах і развiццё творчых здольнасцей малодшых школьнiкаў. З 1996 г. М. Сянкевіч з’яўляецца кiраўнiком лiтаратурнага аб’яднання “Заранiца” пры газеце “Заря” i Брэсцкім абласным аддзяленнi Саюза пiсьменнiкаў Беларусі. У абласной газеце “Народная трыбуна” вядзе рубрыку “Матчына мова”.

Свой шлях у лiтаратуру Мікола Сянкевiч пачынаў з паэзii. Першы яго верш апублiкаваны ў 1982 г. у абласной газеце “Заря”. Пазней малады паэт друкаваўся ў абласных i рэспублiканскiх выданнях, у зборнiках “Дзень паэзii”, “Берасцейскiя каранi”, “Паэзiя Берасцейшчыны” i iнш. Асобна вершы М. Сянкевіча апублікаваны ў кнізе пад назвай “Мае пракосы” (2007). У сваіх творах паэт ішоў ад уласнага, зведанага, перажытага, узнiмаў важныя надзённыя праблемы сучаснага жыцця.

У цяперашні час Мікалай Іванавіч аддае перавагу прозе. Яго першая кнiга прозы “Усё як было” пабачыла свет у 1997 г. У яе ўвайшлi мiнiяцюры i апавяданнi, якiя закраналі няпростыя маральна-этычныя праблемы, звязаныя пераважна са школьным жыццём, а таксама тэмы, прысвечаныя бацькоўскай зямлi, вёсцы, родным i знаёмым. Найперш за ўсё аўтара хвалявалі духоўнае багацце чалавека, яго ўнутраны свет i жыццёвыя пошукi. Другая кнiга “Хутар Паянтрый” (2002) атрымала сваю назву ад месца, дзе нарадзiўся пісьменнік. Малая радзiма, дзяцiнства, бацькi i дзецi, школа i настаўнiкi – вось асноўныя тэмы твораў, што склалi змест гэтай кнiгi. У 2012 г. да 55-годдзя пісьменніка выйшла з друку яшчэ адна кніга прозы “Незваротны шлях”. У ёй – шчырыя думкі аб чысцiні i красе роднай зямлi i яе насельнiкаў. Аўтар уздымае праблемы марнавання сучаснiкамi свайго жыцця, асуджае імкненне палепшыць свой дабрабыт за кошт іншых, адчужэнне бацькоў і дзяцей. М. Сянкевіч гаворыць ад імя свайго пакалення, якое атрымала прыстойную адукацыю і выехала з вёскі ў горад. Ад імя гэтага пакалення аўтар нібы просіць прабачэння ў вёскі і яе рупліўцаў.

Матэрыял падрыхтаваны Брэсцкай абласной бiблiятэкай iмя М. Горкага ў 2012 г.