Расійскі археолаг, найбуйнейшы спецыяліст у галіне славяна-рускай і фіна-ўгорскай археалогіі Аляксандр Андрэевіч Спіцын нарадзіўся ў г. Яранск Вяцкай губерні ў мяшчанскай сям’і. Пасля заканчэння мужчынскай Вяцкай гімназіі (1878) паступіў на гісторыка-філалагічны факультэт Імператарскага Санкт-Пецярбургскага ўніверсітэта. З 1882 г. працаваў выкладчыкам гісторыі ў Вяцкай жаночай гімназіі, адначасова займаўся даследчыцкай і навуковай дзейнасцю. У перыядычных выданнях Вяцкай губерні надрукаваў шэраг артыкулаў па гісторыі і археалогіі краю – «Свод летописных известий о Вятском крае» (1883), «Акты Знаменской церкви в Вятке» (1884), «Вотчины Вятского Успенского монастыря» (1886) і інш. Усе вядомыя звесткі па археалогіі гэтага рэгіёна даследчык сістэматызаваў у працы «Каталог древностей Вятского края» (1882), якую абараніў у якасці кандыдацкай дысертацыі. У 1892 г. вучоны быў запрошаны ў Санкт-Пецярбург і прызначаны членам Расійскай Імператарскай археалагічнай камісіі. Адначасова далучыўся да працы Імператарскага Рускага археалагічнага таварыства, з 1909 г. выкладаў рускую археалогію і гістарычную геаграфію ў Санкт-Пецярбургскім ўніверсітэце.
Вучоны займаўся вывучэннем, сістэматызацыяй, каталагізацыяй і публікацыяй старажытнасцей Усходняй Еўропы эпохі бронзы, жалезнага веку і ранняга сярэдневякоўя. Правёў шэраг экспедыцый па даследаванні старажытных помнікаў Вяцкага краю, Ніжагародскай губерні і інш. Адным з першых у Расійскай Імперыі выкарыстаў перадавыя метады вывучэння старажытнасцей – параўнальна-тыпалагічны і картаграфічны, а таксама пачаў спалучаць археалогію з гісторыяй, датаваў шматлікія археалагічныя помнікі, стаў буйнейшым спецыялістам па сярэдневяковым рускім надпісам. А.А. Спіцын абагуліў і апублікаваў матэрыялы археалагічных раскопак, якія праводзілі ў басейне р. Нёман В.А. Шукевіч, Ф.В. Пакроўскі і Э.А. Вольтэр. У 1893 г. на 9-м археалагічным з’ездзе ў Вільні выступіў з дакладам «Люцинский могильник» аб каменных магілах і курганах каля г. Люцын Віцебскай губерні (зараз г. Лудза, Латвія).
Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі 1917 г. А.А. Спіцын стаў членам Расійскай акадэміі гісторыі матэрыяльнай культуры. Удзельнічаў у Першым з’ездзе даследчыкаў беларускай археалогіі і археаграфіі (1926), дзе выступіў з дакладам аб стане беларускай археалогіі – «Краеведение в Белоруссии». У 1929 г. вучоны быў абраны членам-карэспандэнтам Акадэміі навук СССР.
А.А. Спіцын з’яўляўся аўтарам каля трохсот навуковых прац і публікацый, сярод якіх «Предполагаемые литовские курганы VII–ІХ вв.» (1896), «Расселение древне-русских племен по археологическим данным» (1899), «Литовские древности» (1925) і інш. Усеагульнай вядомасцю карысталася складзеная вучоным картатэка археалагічных помнікаў СССР.
Матэрыял падрыхтаваны ў 2017 г.