Іван Данілавіч Юркевіч належыць да тых вялікіх вучоных, працоўная і даследчая дзейнасць якіх звязана са станаўленнем і развіццём беларускай сельскагаспадарчай навукі.

Нарадзіўся ён у в. Сяргеевічы Ігуменскага павета Мінскай губерні (цяпер Пухавіцкі раён Мінскай вобласці) у сялянскай сям'і. Пасля заканчэння Мар'інагорскага сельскагаспадарчага тэхнікума працаваў у Цэльскім і Пухавіцкім лясніцтвах. У 1926 г. паступіў на лясны факультэт Беларускай сельскагаспадарчай акадэміі. У 1930 г. І.Д. Юркевіч стаў аспірантам пры кафедры лесаводства і дэндралогіі Ляснога інстытута ў Мінску, дзе напісаў першую навуковую работу

Наступны перыяд навукова-даследчай і педагагічнай дзейнасці І.Д. Юркевіча звязаны з Гомелем. Вучоны загадваў аддзелам лесаводства ў Беларускім навукова-даследчым інстытуце лясной гаспадаркі (БелНДІЛГ) і адначасова чытаў лекцыі ў Беларускім лесатэхнічным інстытутце. Ён вывучаў біялагічныя заканамернасці натуральнага ўзнаўлення ў розных тыпах лесу, распрацоўваў метады якаснага паляпшэння і павышэння прадукцыйнасці беларускіх лясоў, тэарэтычныя асновы лясной тыпалогіі, што сталі падмуркам развіцця навукі аб лесе ў Беларусі. Вынікам навукова-даследчай працы сталі манаграфіі «Натуральнае аднаўленне сасны на канцэнтраваных высечках у «“барах-верашчатніках” БССР» (1934), «Естественное возобновление в водоохранных лесах БССР» (1939), «Мероприятия по лесовозобновлению с применением механизации» (1941) і інш. У гады Вялікай Айчыннай вайны І.Д. Юркевіч працаваў намеснікам дырэктара па навуцы ў БелНДІЛГ, які быў эвакуіраваны ў Чкалаўскую вобласць. Ён займаўся даследаваннем айчынных гутаперчаносьбітаў, што мела абароннае значэнне. У 1944 г. апублікаваў шэраг артыкулаў, прысвечаных арганізацыі і тэхніцы развядзення брызгліны бародаўчатай, якая давала каштоўную сыравіну для вытворчасці гутаперчы. Матэрыялы даследаванняў сталі асновай доктарскай дысертацыі, якую вучоны абараніў у 1948 г. У 1950 г. ён выдаў манаграфію «Исследования отечественного гуттаперченоса бересклета бородавчатого», за якую атрымў Дзяржаўную прэмію СССР (1951).

Пасля вайны І.Д. Юркевіч займаўся тыпалагічнымі даследаваннямі беларускіх лясоў, што знайшло адлюстраванне ў серыі прац, сярод якіх – «Дубравы Белорусской ССР и их восстановление» (1951, 1960). Прынцып занальнасці ў размяшчэнні лясной расліннасці рэспублікі, што абгрунтаваны ў гэтай працы, садзейнічаў вывучэнню шматлікіх лясных фармацый, лесарасліннаму і геабатанічнаму раяніраванню тэрыторыі БССР. Адначасова І.Д. Юркевіч шмат увагі надаваў пытанням агульнабіялагічнага і лесаводчага характару. Ён вывучаў плоданашэнне драўняных парод, натуральнае ўзнаўленне ў розных тыпах лесу, стварэнне лесапасадачных культур. Вынікам даследаванняў сталі навуковыя працы «Содействие естественному возобновлению леса» (1952), «Естественное и искусственное возобновление дуба в БССР» (1954), «Организация лесосеменных хозяйств» (1955) і інш.

У 1953 г. І.Д. Юркевіч стаў членам-карэспандэнтам АН БССР і ўзначаліў Інстытут лесу у Мінску. Пасля яго рэарганізацыі з 1956 г. загадваў лабараторыяй геабатанікі Інстытута эксперыментальнай батанікі АН БССР. У гэтым жа годзе быў абраны акадэмікам АН БССР. Працуючы ў Інстытуце лесу, адначасова да 1964 г. з'яўляўся намеснікам акадэміка-сакратара аддзялення біялагічных навук АН БССР, з 1963 па 1967 г. займаў пасаду дырэктара Інстытута эксперыментальнай батанікі АН БССР. Пад кіраўніцтвам І.Д. Юркевіча шырока разгарнуліся планамерныя даследаванні расліннага покрыва рэспублікі. Ён займаўся вывучэннем лясной, лугавой і балотнай расліннасці Беларусі. Былі выкананы геабатанічныя даследаванні басейна і поймы Нёмана, а таксама пойм Дняпра, Прыпяці, Бярэзіны. У 1972 г. за серыю навуковых работ «Типы и ассоциации черноольховых лесов» (1968), «Растительный покров Белоруссии: (с картой м. 1 : 1000000)» (1969) і «Типы и ассоциации еловых лесов» (1971) І.Д. Юркевічу і групе супрацоўнікаў лабараторыі геабатанікі была прысуджана Дзяржаўная прэмія БССР. У суаўтарстве напісаны таксама кнігі «Леса Белорусского Полесья» (1977), «Сосновые леса Белоруссии : типы, ассоциации, продуктивность» (1984), «Бластомогены в лесных биогеоценозах» (1987). Вучоны з'яўляецца аўтарам больш за 600 навуковых работ, у тым ліку 16 манаграфій і 12 карт расліннасці.

Іван Данілавіч Юркевіч праводзіў вялікую грамадскую работу. На працягу 30 гадоў ён быў прэзідэнтам Беларускага рэспубліканскага батанічнага таварыства, кіраваў Навуковым саветам АН БССР па праблеме «Біялагічныя асновы рацыянальнага выкарыстання, пераўтварэння і аховы расліннага свету», з'яўляўся членам прэзідыума Камітэта па Дзяржаўных прэміях БССР і старшынёй секцыі біялагічных, сельскагаспадарчых і медыцынскіх навук, членам рэдкалегіі шэрага перыядычных выданняў.

За плённую навуковую, педагагічную і грамадскую дзейнасць І.Д. Юркевічу ў 1968 г. прысвоена ганаровае званне «Заслужаны дзеяч навукі БССР». Вучоны ўзнагароджаны ордэнамі Працоўнага Чырвонага Сцяга (1956, 1982), Кастрычніцкай Рэвалюцыі (1977), шматлікімі медалямі.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2016 г.