Ілья Аляксандравіч Гітгарц нарадзіўся ў Адэсе (Украіна). Закончыў Петраградскую кансерваторыю па класах скрыпкі (1916) і тэорыі кампазіцыі (1918). У 1919–1926 гг. і 1936–1947 гг. працаваў у оперных тэатрах Палтавы, Ленінграда (опера Народнага дома, 1922–1926), Масквы (Музычны тэатр імя У.І. Неміровіча-Данчанкі, 1937–1939), Ташкента, Пермі, Куйбышава, Фрунзэ. З 1926 па 1930 гг. загадваў музычнай часткай БДТ-2 у Віцебску (зараз Нацыянальны акадэмічны драматычны тэатр імя Я. Коласа). На яго было ўскладзена і кіраўніцтва толькі што сфарміраваным вялікім аркестрам БДТ-2. Разам з дырыжорскай работай І. Гітгарц у хуткім часе стаў спрабаваць свае сілы ў кампазіцыі. Ён напісаў музыку да спектакляў «Каля тэрасы» М. Грамыкі (1927), «Калі спяваюць пеўні» Ю. Юр'іна (1928), «Качагары» І. Гурскага (1931) і інш. Ілья Гітгарц рабіў перааркестроўкі для пашыранага складу аркестра, рэдагаваў і дапісваў музычныя фрагменты да новых варыянтаў п'ес. Асаблівую ўвагу музычнае кіраўніцтва БДТ-2 звяртала на якасць пастановак, прызначаных для невялікіх сцэн раённых і сельскіх клубаў. У такіх спектаклях абавязкова прызнаваліся неабходнымі і музычныя эпізоды, і канцэртныя аддзяленні. Музыка ў спектаклях тэатра і якасць яе гучання ў аркестры, якім кіраваў І. Гітгарц, адзначаліся высокім майстэрствам. Гэтаму садзейнічала і тое, што ў складзе мастацкага савета разам з І. Гітгарцам быў кампазітар М. Аладаў, запрошаны з Мінска.

Рознабакова адораны музыкант, І. Гітгарц займаўся адначасова і выкладчыцкай дзейнасцю: працаваў педагогам Віцебскага музычнага тэхнікума па оперным класе. Работа ў БДТ-2 і оперным класе ў вялікай ступені садзейнічала ўдасканальванню творчых навыкаў І. Гітгарца як музыканта-арганізатара і музыканта-педагога. У 1930 г. ён быў запрошаны на працу ў Мінск. У 1930–1933 гг. з'яўляўся музычным кіраўніком і галоўным дырыжорам Беларускай студыі оперы і балета. Тут пад яго музычным кіраўніцтвам былі пастаўлены оперы «Залаты пеўнік» М. Рымскага-Корсакава (1931) і «Кармэн» Ж. Бізэ (1932). З 1933 па 1936 гг. ён займаў пасаду галоўнага дырыжора і дырэктара Дзяржаўнага тэатра оперы і балета БССР, у 1947–1951 гг. быў дырыжорам гэтай установы. Пад музычным кіраўніцтвам І. Гітгарца пастаўлены оперы «Кармэн» Ж. Бізэ (1933), «Яўген Анегін» (1933, 1948), «Царская нявеста» М. Рымскага-Корсакава (1933), «Князь Ігар» А. Барадзіна (1934), «Пікавая дама» (1934) і «Чаравічкі» (1949) П. Чайкоўскага, «Рыгалета» Дж. Вердзі (1935), «Дуброўскі» Э. Напраўніка (1948), «Тоска» Дж. Пучыні (1950), балеты «Князь-возера» (1949) і «Палымяныя сэрцы» (1955) В. Залатарова, «Салавей» М. Крошнера (1950) і інш.

Дырыжорскія інтэрпрэтацыі І. Гітгарца выяўлялі ўласцівыя яму непасрэднасць адчування музыкі, імправізацыйны пачатак у выкананні, асаблівую ўвагу да меладычнага боку твора. Пры трактоўцы партытуры дырыжор імкнуўся да мастацкага абагульнення, стварэння асобай музычнай мовы спектакля. Ён аддаваў перавагу вялікім музычным формам, інтуітыўна пачынаў адчуваць характэрныя рысы стылю музыкі кожнага кампазітара і натхнёна іх перадаваў. Адметнымі рысамі таленту І. Гітгарца былі ўніверсальнасць у галіне інтэрпрэтацыі стылю, асаблівая каардынацыйная здольнасць ажыццяўляць творчыя задачы, мастацкае пачуццё меры, заснаванае на глыбокім веданні музычнай літаратуры розных эпох і жанраў. Дзякуючы вялікаму практычнаму вопыту і музычнай культуры оперныя і балетныя спектаклі пад кіраўніцтвам дырыжора І. Гітгарца праходзілі на высокім прафесійным узроўні.

Амаль 15 гадоў (1949–1963) І. Гітгарц кіраваў кафедрай харавога дырыжыравання Беларускай дзяржаўнай кансерваторыі імя А. Луначарскага і забяспечваў паспяховую працу адразу некалькіх структурных падраздзяленняў у вельмі складаны перыяд існавання – пасляваенныя гады, калі адбывалася станаўленне ўстановы. У 1949 г. І. Гітгарц атрымаў званне дацэнта. Клас опернай падрыхтоўкі пад яго кіраўніцтвам прайшлі такія выдатныя спевакі, як народны артыст СССР М. Ворвулеў, народныя артысты БССР М. Зюванаў, Т. Шымко, В. Глушакоў, заслужаныя артысты БССР М. Дружына, Н. Гусельнікава, Р. Асіпенка, С. Гулевіч і шмат іншых артыстаў оперы. Ілья Гітгарц быў педагогам, які валодаў дакладным пачуццём музычнага тэмпу, бліскучай дырыжорскай тэхнікай. Ён добра разумеў, як выпрацаваць правільны напрамак у рабоце выкладчыкаў і студэнтаў, улічваючы спецыфічныя прафесійныя моманты пры падрыхтоўцы будучых артыстаў і музыкантаў. Ілья Гітгарц меў выдатныя здольнасці для таго, каб прывіць студэнтам прафесійныя навыкі і любоў да мастацтва.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2013 г.