Фёдар Пятровіч Вінакураў нарадзіўся 17 лютага 1900 г. у в. Расказань Саратаўскай вобласці (Расія) у сям’і каваля. У 1911 г. скончыў пачатковую школу і быў прыняты стыпендыятам у гандлёвую школу. У 1920–1925 гг. вучыўся ў Ленінградскім інстытуце інжынераў шляхоў зносін. Пасля заканчэння інстытута малады спецыяліст быў накіраваны на гідратэхнічнае будаўніцтва ва Узбекістан: працаваў на будоўлях у Ферганскай даліне, Намангане і Дальверзіне. У гэты ж час Ф. Вінакураў выканаў першыя самастойныя навуковыя даследаванні, якія былі звязаны з вывучэннем рэжымаў функцыянавання помпавых станцый машыннага арашэння, а таксама прааналізаваў і спрагназаваў прасадку лёсавых грунтоў пры будаўніцтве гідратэхнічных аб’ектаў.

У 30-ыя гады XX ст. вучоны распрацоўваў метады замочкі каналаў, плошчаў і катлаванаў пад збудаванні. З 1934 па 1940 г. Фёдар Пятровіч з’яўляўся кіраўніком і галоўным інжынерам Упраўлення праектавання і будаўніцтва Маныцкага воднага шляху, у 1940 г. – намеснікам начальніка і галоўным інжынерам на будаўніцтве марской базы ў Севастопалі, у 1941 г. – дырэктарам Інстытута ірыгацыі ў Ташкенце (Узбекістан).

З пачатку Вялікай Айчыннай вайны Ф.П. Вінакураў займаўся будаўніцтвам абарончых аб’ектаў Крыма. З 1942 па 1944 г. быў першым намеснікам наркама воднай гаспадаркі Узбекскай ССР. Напрыканцы вайны працаваў на аднаўленні марской базы ў Севастопалі, затым загадваў кафедрай Інстытута інжынераў марскога флоту ў Адэсе (Украіна).

З 1948 г. дзейнасць вучонага была звязана з Беларуссю. У 1948–1960 гг. ён з’яўляўся загадчыкам кафедры гідратэхнічнага будаўніцтва Беларускага нацыянальнага тэхнiчнага ўніверсітэта. Фёдар Пятровіч шмат увагі надзяляў пытанню стварэння прынцыпова новай лабараторнай базы: ён узначаліў распрацоўку арыгінальных стэндаў для мадэліравання ў лабараторных умовах працэсаў механікі грунту і вадкага асяроддзя. Акрамя таго, Ф.П. Вінакураў з’яўляўся кіраўніком навуковага напрамку “Удасканальванне метадаў разліку водагаспадарчых сістэм і гідразбудаванняў ва ўмовах БССР” і ўзначальваў навукова-метадычны савет па складанні водагаспадарчай схемы Беларусі. Вучоны быў абраны членам-карэспандэнтам Акадэміі навук Беларусі (1950), з’яўляўся мiнiстрам мелiярацыi і воднай гаспадаркi (1954–1956) і дэпутатам Вярхоўнага Савета Беларусі (1955–1959). У снежні 1956 г. Фёдар Пятровіч прызначаны галоўным вучоным сакратаром Прэзiдыума АН Беларусі, у 1960 г. абраны яе акадэмiкам.

Ф.П. Вінакураў удала спалучаў шырокую вытворчую і грамадскую дзейнасць з навуковай працай. Ён выканаў шэраг буйных тэарэтычных прац і эксперыментальных даследаванняў па пытаннях вывучэння гідратэхнічных збудаванняў, ірыгацыйных сетак, выкарыстання торфу ў якасці асновы для збудаванняў і будаўнічага матэрыялу. Фёдар Пятровіч з’яўляўся аўтарам больш чым 50 навуковых прац. У супрацоўніцтве з А.Я. Цяцеркіным і М.А. Піцерманам выдаў 2 манаграфіі “Торф в строительстве” (1959) і “Строительные свойства торфяных грунтов” (1962).

Вучоны быў узнагароджаны ордэнамі Айчыннай вайны І ступенi і “Знак Пашаны”, медалямі, ганаровымі граматамі Вярхоўных Саветаў Беларусі і Узбекістана. У 1954 г. яму было прысвоена ганаровае званне “Заслужаны дзеяч навукі і тэхнікі Беларусі”.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2012 г.