Таленавіты літаратуразнавец, тэарэтык паэзіі і красамоўства, перакладчык, крытык і публіцыст Леан Бароўскі быў паслядоўнікам памяркоўнай асветніцкай ідэалогіі, праціўнікам фанатызму і забабонаў. Як і ўсе віленскія масоны, ён верыў у свабоду і роўнасць усіх людзей. Быў бліскучым лектарам, аўтарам шэрагу работ па педагогіцы.

Нарадзіўся Л. Бароўскі 24 чэрвеня 1784 г. на Піншчыне. Сярэднюю адукацыю атрымаў у школе ў г. Паставы (Віцебская вобласць). З 1801 г. працаваў у канцылярыі Віленскага ўніверсітэта і адначасова вучыўся ў ім. У 1803 г. атрымаў вучоную ступень кандыдата філасофіі, працаваў сакратаром, бухгалтарам універсітэта (1801–1807).

У 1807–1811 гг. з’яўляўся настаўнікам рыторыкі і паэтыкі ў Свіслацкай, а пазней і Віленскай гімназіях. З 1814 г. выкладаў літаратуразнаўства і красамоўства ў Віленскім універсітэце, там жа атрымаў вучоную ступень магістра філасофіі (1816), званне экстраардынарнага (1821) і ардынарнага (1823) прафесара.

Доўгі час Л. Бароўскі працаваў цэнзарам польскіх выданняў у Вільні. Пасля закрыцця ўніверсітэта (1831) стаў прафесарам гісторыі літаратуры і гамілетыкі ў Віленскай духоўнай акадэміі (1832–1842). У маладыя гады з’яўляўся членам масонскай ложы і таварыства шубраўцаў, друкаваўся ў газеце таварыства “Вулічныя навіны”. У 1842 г. выйшаў у адстаўку ў чыне стацкага саветніка.

Сваю літаратурную дзейнасць Л. Бароўскі пачаў у 1806 г. з перакладу на польскую мову камедыі Мальера “Скупы”. Перакладаў таксама з латыні, французскай і англійскай моў. Сярод астатніх яго перакладаў: камедыя Мальера “Жанчыны-філосафы”, часткі твораў Ціта Лукрэцыя Кара, У. Шэкспіра, Дж. Мільтана, Дж. Байрана. У рукапісе застаўся пераклад з іспанскага арыгінала на польскую мову “Дон-Кіхота” Сервантэса. Пераклаў і выдаў паэму “Манахамахія” І. Красіцкага са сваімі навуковымі каментарыямі.

У 1815–1826 гг. Л. Бароўскі супрацоўнічаў з часопісам “Віленскі веснік”, дзе першапачаткова друкавалася адна з яго галоўных прац “Заўвагі аб паэзіі і рыторыцы ў сэнсе іх падобнасці і розніцы” (асобным выданнем выйшла ў Вільне ў 1820 г.). У “Заўвагах” аўтар выкладаў сваю літаратурна-эстэтычную канцэпцыю, разглядаў дыялектыку суадносін паміж гэтымі відамі “славеснага мастацтва” ў іх гістарычным развіцці, асуджаў мёртвыя каноны класіцызму і крайнасці рамантызму. Л. Бароўскі з’яўляецца таксама аўтарам падручніка “Рыторыка ў пытаннях і адказах для павятовых школ” (Вільня, 1824), біяграфіі Эўзэбіуша Славацкага.

Таленавітыя вучні вучонага – паэты Ю. Славацкі і А. Міцкевіч – сталі заснавальнікамі беларускага і польскага рамантызму. Прадстаўнікі ранняга беларускага рамантызму – Я. Чачот, Я. Баршчэўскі і іншыя – таксама многаму навучыліся ў Леана Бароўскага.

Выдатны педагог пахаваны ў Вільні.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2011 г.