Артыстка оперы Ніна Іванаўна Гусельнікава нарадзілася ў Ніжнім Ноўгарадзе (Расія). Пасля заканчэння школы працавала сакратаром-машыністкай і адначасова прымала ўдзел у канцэртах мастацкай самадзейнасці. Музычную адукацыю Н. Гусельнікава пачынала ў Горкім, потым вучылася ў Беларускай кансерваторыі, якую закончыла ў 1950 г. Студэнткай 4-га курса кансерваторыі стала салісткай Дзяржаўнага тэатра оперы і балета Беларусі (цяпер Нацыянальны акадэмічны Вялікі тэатр оперы і балета Рэспублікі Беларусь). Таленавітая маладая спявачка адразу была заўважана калектывам і кіраўніцтвам тэатра: першым вобразам, створаным Н. Гусельнікавай на беларускай сцэне, стала Марфа ў оперы «Царская нявеста» М. Рымскага-Корсакава. Шчырасць, глыбокае разуменне сутнасці ролі, выдатныя галасавыя даныя, сцэнічнае абаянне актрысы адразу прыцягнулі да яе сімпатыі гледачоў. Валодаючы голасам мяккага, пяшчотнага тэмбру, тонкай музыкальнасцю, яна выканала складаныя па вакальнай тэхніцы і выканаўчым майстэрстве партыі Антаніды («Іван Сусанін» М. Глінкі), Мікаэлы («Кармэн» Ж. Бізе), Джыльды, Віялеты («Рыгалета» і «Травіята» Д. Вердзі), Лакмэ («Лакмэ» Л. Дэліба), Царліны («Фра-Д'ябла» Д. Абера), Разіны («Севільскі цырульнік» Д. Расіні), Аксаны («Запарожац за Дунаем» С. Гулак-Арцямоўскага), Дуні («Марозка» М. Красева).

Ніна Гусельнікава прымала ўдзел у конкурсах II Сусветнага кангрэсу студэнтаў (1950, Прага), III Сусветнага фестывалю моладзі і студэнтаў (1951, Берлін), дзе атрымала Першую прэміію. У 1951 г спявачка стала заслужанай артысткай Беларусі.

З 1952 па 1964 г. творчае жыццё Н. Гусельнікавай было звязана з Вялікім тэатрам СССР (цяпер Дзяржаўны Акадэмічны Вялікі Тэатр Расіі). На сцэне Вялікага тэатра артыстка выканала шэраг партый, блізкіх яе творчай індывідуальнасці. Гледачам запомнілася хвалюючая сваёй цеплынёй арыя ў оперы «Снягурачка» М. Рымскага-Корсакава, прасякнуты светлай лірыкай раманс «Жаваранак» М. Глінкі і інш. Рэдкія каларатурныя магчымасці голасу Н. Гусельнікавай ярка раскрыліся ў выкананні песень «Мае каханне» А. Аруцюняна, «Калыханка» А. Айвазяна. У гэтых творах, спалучаючы віртуознасць з мастацкай выразнасцю, спявачка лёгка перамагла шэраг вакальных цяжкасцей. У рамансе «Ноччу ў садзе ў мяне» С. Рахманінава артыстка змагла адцяніць змену процілеглых вобразаў і перажыванняў. У драматычных па сваім змесце рамансах «У парыве слёз» Р. Гліэра, «Ты, мой пакой» Ф. Шуберта дабілася гарманічнага спалучэння лёгкасці гуку з натхнёнасцю выяўлення вобразаў. Н. Гусельнікава з поспехам гастралявала па-за межамі Савецкага Саюза. Вялікая працаздольнасць, імкненне ўдасканальваць сваё майстэрства дапамаглі спявачцы стаць сапраўдным майстрам савецкай опернай сцэны.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2014 г.