Ларыса Лявонцьеўна Кароткая нарадзілася ў в. Астрашыцкі Гарадок Мінскага раёна ў сям'і служачых. У пачатку педагагічнай дзейнасці працавала выхавальніцай у дзіцячым садзе, потым настаўніцай малодшых класаў, адначасова вучылася ў старэйшых класах вячэрняй школы. Пасля заканчэння ў 1936 г. выкладала рускую мову і літаратуру на рабфаку Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта (БДУ), з 1937 па 1938 г. – у 5-й чыгуначнай вячэрняй школе. Вышэйшую адукацыю Л.Л. Кароткая атрымала ў 1938 г. у Мінскім педагагічным інстытуце імя М. Горкага. З гэтага часу і да пачатку Вялікай Айчыннай вайны працавала настаўніцай у Астрашыцкім Гарадку. У перыяд акупацыі ўдзельнічала ў антыфашысцкім падполлі, з'яўлялася партызанкай брыгады «Штурмавая» і ўпаўнаважанай асобага аддзела атрада «За Айчыну». Пра гэты перыяд яе дзейнасці расказваецца ў аповесці В. Сіманавай «Мы будзем жыць» (1971). У пасляваенныя гады Л.Л. Кароткая зноў займалася педагагічнай працай. Яна выкладала рускую мову і літаратуру ў Талькаўскай сярэдняй школе (Пухавіцкі раён), затым у Прылукскай (Мінскі раён). З 1955 па 1957 гг. была аспіранткай філалагічнага факультэта БДУ, потым працавала там. У 1963 г. абараніла кандыдацкую дысертацыю на тэму «Антицерковная традиция в древнерусской литературе», у 1969 г. стала дацэнтам. У БДУ Л.Л. Кароткая вывучала і даследавала старажытныя творы ўсходніх славян, гісторыю свабодалюбства і атэізму на Беларусі, выступала з артыкуламі пра сучасную беларускую літаратуру. Яна перадавала свае веды не аднаму пакаленню студэнтаў-філолагаў: чытала курсы гісторыі старажытнай рускай літаратуры і рускай літаратуры ХVIII ст., кіравала спецсемінарамі, напісаннем дыпломных і курсавых работ, кандыдацкіх дысертацый.

Друкавацца Л.Л. Кароткая пачала ў 1946 г. у газетах «Піянер Беларусі» і «Зорька». З 1960 г. выступала з літаратурна-крытычнымі артыкуламі. Яна аўтар некалькіх манаграфій, вучэбных, навучальных і метадычных дапаможнікаў, шматлікіх літаратурна-крытычных артыкулаў; складальнік хрэстаматый для студэнтаў і школьнікаў. Сярод найбольш значных работ – «Антицерковная сатира XVII века» (1968), «На путях к атеизму : антицерковная традиция в древнерусской литературе» (1971), «Из истории свободомыслия и атеизма в Белоруссии» (1978, у суаўтарстве), «Жывое, роднае» (1989). З'яўляецца таксама складальнікам наступных кніг – «Древняя русская литература в исследованиях» (1979), «История древней русской литературы и литературы XVIII в.» (1982, у суаўтарстве з Л. Гусевай), «О прошлом Отечества» (1985), «Русская литература XVIII в.» (1988), «Старообрядчество в Беларуси» (1992, у суаўтарстве з К.С. Пракошынай, Г.А. Чуднікавай), «Литература Древней Руси и XVIII в.» (1997) і інш.

Ларыса Лявонцьеўна Кароткая ўзнагароджана ордэнам Айчыннай вайны І ступені, медалямі «За адвагу», «Партызану Айчыннай вайны» І ступені, «За доблесную працу ў Вялікай Айчыннай вайне 1941–1945 гг.», трыма Граматамі Вярхоўнага Савета БССР.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2019 г.