Мікалай Аляксандравіч Цытовіч нарадзіўся ў вёсцы Мхінічы Краснапольскага раёна Магілёўскай вобласці. Пасля заканчэння Мсціслаўскай мужчынскай гімназіі два гады працаваў настаўнікам фізікі ў Маляціцкай школе. У 1921–1927 гг. навучаўся ў Петраградскім інстытуце грамадзянскіх інжынераў (у 1924-1930 гг. меў назву Ленінградскі інстытут грамадзянскіх інжынераў.) Першай яго інжынернай працай стала рэканструкцыя шпіля Адміралцейства ў Ленінградзе.

Пасля заканчэння інстытута М.А. Цытовіч паступіў у аспірантуру, займаўся праблемамі праектавання і будаўніцтва інжынерных аб’ектаў у вобласці вечнай мерзлаты. Пры падтрымцы заснавальніка мерзлатазнаўства М.І. Сумгіна арганізаваў лабараторыю для вывучэння фізіка-механічных уласцівасцяў мерзлых грунтоў і лёду.

У 1928 г. М.А. Цытовіч апублікаваў манаграфію, у якой была распрацавана методыка разліку фундаментаў збудаванняў на мерзлай аснове і прыведзены спосабы іх замацавання ў мерзлых грунтах. Гэтая праца і шэраг артыкулаў, прысвечаных ацэнцы мерзлых грунтоў, паставілі маладога вучонага ў шэраг вядучых спецыялістаў у галіне інжынернага мерзлатазнаўства.

Пасля абароны кандыдацкай дысертацыі М.А. Цытовіч пачаў педагагічную дзейнасць асістэнтам, а з 1934 г. дацэнтам кафедры асноў і фундаментаў. У якасці кансультанта Камісіі Акадэміі навук СССР удзельнічаў у праектаванні некалькіх буйных прамысловых аб’ектаў, размешчаных у вобласці распаўсюджвання вечнай мерзлаты.

У 1937 г. сумесна з М.І. Сумгіным напісаў буйную абагульняючую працу «Основы механики мерзлых грунтов». Выданне гэтай кнігі спрыяла развіццю інжынернага мерзлатазнаўства ў нашай краіне і за мяжой. У 1940 г. Мікалай Аляксандравіч апублікаваў фундаментальную працу «Механика грунтов», паспяхова абараніў па гэтай тэме доктарскую дысертацыю.

З першых дзён Вялікай Айчыннай вайны вучоны вёў вялікую практычную работу па будаўніцтве ўмацаванняў у наваколлях Ленінграда, займаўся выкладчыцкай і навуковай дзейнасцю. У 1943 г. А.Н. Цытовіч і быў выбраны прафесарам Ленінградскага дзяржаўнага ўніверсітэта і членам-карэспандэнтам АН СССР.

У 1947 г. вучоны быў запрошаны на працу ў Маскву ў Інстытут мерзлатазнаўства АН СССР на пасаду намесніка дырэктара. Адначасова па даручэнні Прэзідыума АН СССР стаў арганізатарам і старшынёй Прэзідыума Якуцкага філіяла Акадэміі навук CCCP. З 1952 г. загадваў кафедрай Маскоўскага інжынерна-будаўнічага інстытута імя Куйбышава, быў кіраўніком праблемнай навукова-даследчай лабараторыі.

Мікалай Цытовіч апублікаваў каля 360 навуковых прац, у тым ліку 25 манаграфій, большасць з якіх перакладзена на замежныя мовы. Пад яго навуковым кіраўніцтвам падрыхтавана больш за 60 кандыдацкіх і 20 доктарскіх дысертацый.

Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 2 чэрвеня 1980 г. за вялікія заслугі ў развіцці будаўнічай навукі, плённую навукова-педагагічную дзейнасць і ў сувязі з васьмідзесяцігоддзем са дня нараджэння Мікалаю Аляксандравічу Цытовічу было прысвоена званне Героя Сацыялістычнай Працы з уручэннем ордэна Леніна і залатога медаля «Серп і Молат».

Мікалай Цытовіч – лаўрэат Дзяржаўнай прэміі СССР (1950), заслужаны дзеяч навукі і тэхнікі РСФСР, член-карэспандэнт Акадэміі навук СССР. Узнагароджаны двума ордэнамі Леніна, ордэнам Працоўнага Чырвонага Сцяга, двума ордэнамі Чырвонай Зоркі, ордэнам «Знак Пашаны», медалямі.

Пераклад 2021 г. матэрыялаў інтэрнэт-праекта «Герои страны».