Дрыгавічы, адно з племянных аб'яднанняў усходніх славян, вядомых па пісьмовых крыніцах і археалагічных помніках. Назву атрымалі, верагодна, ад слова «дрыгва» – балота (характэрная рыса населенай імі мясцовасці). Упершыню дрыгавічы названы ў недатаванай частцы «Аповесці мінулых гадоў», дзе паведамляецца аб рассяленні славянскіх плямён на Усходне-Еўрапейскай раўніне пасля іх прыходу з Дуная. Летапісец піша: «а другая седоша межю Припетью и Двиною и нарекошася дреговичи», аднак дакладная дата гэтай падзеі аўтарам не прыводзіцца. Першае канкрэтнае ўпамінанне пра ўсходнеславянскіх дрыгавічоў сустракаецца ў рабоце візантыйскага імператара Канстанціна VII Багранароднага «Об управлении государством» (948–952), дзе аўтар згадвае іх сярод плямён, што плацілі даніну кіеўскаму князю. Аб славянскім паходжанні дрыгавічоў сведчыць і старажытны летапіс 1116 г., у якім паведамляецца, што князь «... Глеб бо бяше воевал дреговичи и Случеск пожег...». Апошні летапісны запіс датуецца 1149 г. У гэты час кіеўскі князь Юрый Уладзіміравіч аддаў чарнігаўскаму князю Святаславу Ольгавічу «... и Случеск и Клечьск и вси дреговиче». Вытрымкі прыведзены з кнігі Лысенко П. Ф. «Дреговичи» (Минск, 1991. С. 9–10).

Паводле археалагічных даных дрыгавічы займалі тэрыторыю на Усход ад Дняпра, на Поўнач да лініі Барысаў – Лагойск, Заслаўе, вярхоўе Нёмана; на Поўдні мяжа пераходзіла за Прыпяць; на Захадзе – за Заходні Буг (паводле іншых даных да Выганашчанскага балота на Поўнач ад Пінска). На тэрыторыі іх рассялення захаваліся гарадзішчы, аселішчы, курганныя могільнікі з пахавальным абрадам трупаспалення. Самыя старажытныя вядомы на Прыпяці, Бярэзіне, правабярэжжы Дняпра, у вярхоўях Случы і Арэсы. З Х ст. распаўсюджвалася трупапалажэнне на гарызонце або ў падкурганнай яме, часам на попельнай падсыпцы. Зрэдку ў курганах сустракаюцца зрубавыя драўляныя пабудовы, перакрытыя дахам. Пахавальны інвентар адносна бедны: гліняныя гаршкі, спражкі, крэсівы, сякеры, нажы, дзіды, наканечнікі коп'яў і інш. Этнавызначальнымі знаходкамі з'яўляюцца рэчы з жаночых пахаванняў: разнастайныя па памерах і форме шкляныя пацеркі, бронзавыя скроневыя кольцы, пярсцёнкі, бранзалеты і інш.

Дрыгавічы належалі да найбольш развітых у сацыяльных адносінах плямён, знаходзіліся на заключнай стадыі распаду родаплемяннога ладу, мелі сваё палітычнае аб'яднанне – «княжанне». Займаліся земляробствам, агародніцтвам, жывёлагадоўляй, паляваннем, рыбалоўствам, збіральніцтвам, а таксама прадзеннем і ткацтвам; былі развіты промыслы і гандаль. Сведчаннем высокага ўзроўню развіцця дрыгавічоў з'яўляецца ўзнікненне і рост на тэрыторыі іх рассялення гарадоў. З Х ст. па пісьмовых крыніцах вядомы Тураў, у ХІ ст. – Брэст, Мінск, Пінск, у ХІІ ст. – Слуцк, Клецк, Рагачоў, Мазыр, Дарагічын Надбужскі, па археалагічных матэрыялах – Давыд-гарадок, у ХІІІ ст. – Камянец, Капыль, Кобрын і інш. Археалагічныя раскопкі гарадоў пацвердзілі высокі ўзровень развіцця жалезаапрацоўчага, ювелірнага, касцярэзнага, гарбарнага, ганчарнага, дрэваапрацоўчага і іншых рамёстваў, а таксама знаходкі мастацкіх вырабаў з каляровых металаў, каменю, косці. Аб росквеце культуры дрыгавічоў сведчаць дзейнасць выдатнага пісьменніка, прамоўцы і царкоўнага дзеяча Кірылы Тураўскага, манументальнае будаўніцтва, стварэнне Тураўскага евангелля, азбукі, пісьмовых прылад. Першапачаткова дрыгавічы былі язычнікамі. Пры раскопках старажытнага Турава выяўлена язычніцкае свяцілішча-капішча. Іх хрысціянізацыя адбылася ў Х–ХІ ст. У 992 г. была заснавана Тураўская епархія, адным з епіскапаў якой з'яўляўся Кірыла Тураўскі (з 1161 г.). У другой палове Х ст. тэрыторыя дрыгавічоў уваходзіла ў склад Кіеўскай Русі, у канцы Х ст. на іх землях ўзнікла Тураўскае княства, у канцы ХІІ ст. з яго вылучыліся ўдзельныя Пінскае, Клецкае, Дубровіцкае, верагодна, Нясвіжскае княствы. Паўночна-ўсходняя частка зямель дрыгавічоў увайшла ў Полацкае княства, а паўднёва-ўсходняя – у Кіеўскае княства.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2018 г.