Творчасць Генрыха Францавіча Бржазоўскага – значная з'ява ў беларускім выяўленчым мастацтве. Ён вядомы як мастак-рэаліст, вялікі майстар са своеасаблівым бачаннем свету, арыгінальнай творчай манерай. Працаваў у галіне тэматычнай карціны, партрэта, пейзажа, нацюрморта. Работы Г. Бржазоўскага займаюць пачэснае месца ў музеях Беларусі, Польшчы, Галандыі, Ізраіля, а таксама ў асабістых калекцыях многіх аматараў жывапісу. Пра творчасць мастака напісана шмат артыкулаў, былі зняты некалькі фільмаў.

Нарадзіўся Г. Бржазоўскі ў Мінску ў сям'і рабочага. Рана страціў бацькоў, выхоўваўся ў дзіцячым доме. Пасля пайшоў працаваць на завод у ліцейны цэх. Адначасова прымаў актыўны ўдзел у мастацкім афармленні насценнай газеты і розных пастановак калектыву мастацкай самадзейнасці завода. У 1930 г. быў накіраваны на вучобу ў Віцебскі мастацкі тэхнікум, які ў той час з'яўляўся асноўным цэнтрам падрыхтоўкі кадраў мастакоў рэспублікі. Больш за 2000 карцін было напісана ім пасля заканчэння гэтай установы (1933). Атрымаўшы добрую падрыхтоўку ў педагогаў М. Керзіна і М. Эндэ, а пазней на курсах павышэння кваліфікацыі ў мастацкай студыі Ф. Мадорава ў Мінску (1938–1941), ён сам пачаў выкладаць малюнак у Мінскім тэхнікуме. З 1934 г. удзельнічаў у рэспубліканскіх і ўсесаюзных мастацкіх выстаўках.

У 1943–1944 гг. Г. Бржазоўскі знаходзіўся ў партызанскім атрадзе, быў галоўным афарміцелем часопіса “Народны мсціўца”. Многія замалёўкі, эскізы розных эпізодаў з жыцця атрада і партрэтаў баявых таварышаў, зробленыя ў час Вялікай Айчыннай вайны, былі ўвасоблены ім пазней у буйнамаштабныя палотны. Мастак імкнуўся паказаць усенародны характар партызанскага руху ў акупіраванай фашыстамі Беларусі, адлюстраваць мужнасць савецкага чалавека, яго глыбокія патрыятычныя пачуцці. Гэтай тэме прысвечаны такія работы, як “Разведчык”, “Партрэт Героя Савецкага Саюза Мармулёва” (абедзве 1943), “Выхад з блакады”, “Пахаванне таварышаў” (абедзве 1947), “Перад рэйдам” (1948), “Брэсцкая крэпасць. 22 чэрвеня 1941 года”, “Партызаны каля кастра” (абедзве 1961) і інш. Яны вылучаюцца дакументальнасцю, псіхалагічнай напоўненасцю вобразаў, змястоўнай выразнасцю жывапіснага вырашэння.

Пасля вызвалення Мінска Г. Бржазоўскі ўдзельнічаў у арганізацыі музея Вялікай Айчыннай вайны. У 1945 г. стаў членам Беларускага Саюза мастакоў. Вялікае месца ў яго творчасці займаюць карціны, прысвечаныя пасляваеннай Беларусі. Палотны “Швернік на заводзе” (1949), “Экскурсія вучняў на завод” (1951), “У ліцейным цэху” (1959) і многія іншыя прасякнуты пафасам працоўнага гераізму савецкіх рабочых. Ёсць карціны, якія адлюстроўваюць рабочыя будні калгаснай вёскі. Паказваючы працаўніка як гаспадара свайго жыцця, Г. Бржазоўскі разам з тым перадаў у сваіх творах самабытныя рысы беларускіх сялян (“На родных палетках” (1952), “Сенажаць”, “Полюць лён”(абедзве 1953–1954), “Эцюд калгасніцы” (1951–1952).

На выстаўках экспанаваліся і напісаныя майстрам партрэты. Вялікае месца сярод іх займаюць партрэты блізкіх яму людзей: жонкі Т. І. Бржазоўскай і дачкі, народнай артысткі Беларусі, прымы-балерыны Л. Бржазоўскай, якую мастак часта ўвасабляў у вобразах, створаных ёю на сцэне. Вельмі прафесійна, з вялікім пачуццём перададзена пластыка цела, вытанчанасць ліній, характэрных для балета. Блізкае знаёмства з сем'ямі Ф. Дзяржынскага і Я. Купалы лягло ў аснову палоцен “Янка Купала са сваёй маці” (1951), “Дзеці Дзяржынскіх ад'язджаюць на вучобу ў Вільна” (1967), “Янка Купала ў гадзіны адпачынку на беразе Свіслачы” (1981), “Сустрэча Ф. Дзяржынскага і М. Горкага на востраве Капры” (1989) і інш.

Генрых Бржазоўскі стварыў рад своеасаблівых пейзажаў, прасякнутых лірызмам, паэтычным настроем: “Дубы Курасоўшчыны” (1952), “Сенеж” (1953), “Жыта” (1958), “Нарач зімой” (1959), “Дзяржынава. Рака Уса” (1967), “Рыбацкая лодка” (1975), “Любаншчына” (1982) і інш. Матыў большасці з іх навеяны хараством цудоўнай прыроды беларускай зямлі. Жывапісец любіў адлюстроўваць красу лясоў, невысокія пагоркі, палявыя сцежкі, ціхую плынь рэчак. Генрых Бржазоўскі таксама прызнаны майстар нацюрморта. Дэталёва і тонка выпісаны “Белыя ружы”, “Бэз” (абедзве 1987), “Незабудкі” (1990) і інш. Яны дораць лёгкі светлы настрой, адчуванне святочнасці.

У Г. Бржазоўскага заўсёды было шмат ідэй, новых задуманых кампазіцый. Увесь час ён пашыраў круг творчых інтарэсаў, нястомна дабіваўся мастацкай выразнасці. Большасць карцін майстра яднаюць рэалістычная шырокая манера пісьма, завершанасць сюжэту, глыбіня і псіхалагічнасць вобразаў.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2011 г.