Гродзенскія замкі – найбольш красамоўныя помнікі архітэктуры горада. Вось ужо восем стагоддзяў стаяць яны на высокіх пагорках над Нёманам як сведкі і ўдзельнікі розных падзей, што ўвайшлі ў гісторыю нашай краіны. Па-рознаму складваўся лёс замкаў. Былі непрыступнымі крэпасцямі, шыкоўнымі палацамі, прадстаўнічымі каралеўскімі рэзідэнцыямі, за валоданне імі змагаліся князі і каралі. Сёння замкі служаць народу як скарбніца яго гісторыі і культуры.

Гродзенскі Стары замак – помнік архітэктуры XI–XIX стст. – сфарміраваўся як комплекс абарончых збудаванняў, культавых і гаспадарчых пабудоў. У XI ст. быў умацаваным цэнтрам старажытнага Гродна. Па краях замкавага пагорка ўзведзены шырокі і высокі абарончы вал. Па версе праходзілі драўляныя сцены-гародні з баявой галерэяй. У пачатку XII ст. крэпасць ператварылася ў княжацкую рэзідэнцыю, цэнтр удзельнага княства. Уключала замчышча, княжацкі палац, Ніжнюю царкву, Верхнюю царкву. Пасля пажару ў 1398 г. вялікі князь Вітаўт пабудаваў з каменю і цэглы гатычны пяцівежавы Верхні замак (пазней названы Старым). Над ровам, што аддзяляў замак ад горада, стаяла ўязная вежа з пад’ёмным драўляным мостам, які злучаў замак з Ніжнім замкам. У 1580 г. двухпавярховы палац перабудаваны для караля Рэчы Паспалітай Стафана Баторыя па праекце італьянскага архітэктара Скота з Пармы. Быў увенчаны дэкаратыўным абарончым атыкам, упрыгожаным аркамі з фігурнымі завяршэннямі і тонкай аздобай акон. Фасады арнаментаваны сграфіта і разьбой, інтэр’еры ўпрыгожаны кафляй, падлога выкладзена керамічнымі пліткамі і мармурам. У сярэдзіне XVII ст. палац разбураны, адноўлены да 1678 г. З 1945 г. у ім размешчаны Гродзенскі дзяржаўны гісторыка-археалагічны музей. Комплекс Старога замка (палац, фрагмент абарончых сцен, Ніжняя царква (руіны), Верхняя царква (рэшткі), княжацкі хорам (руіны), мост, замчышча) унесены ў Дзяржаўны спіс гісторыка-культурных каштоўнасцей Рэспублікі Беларусь.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2014 г.