Кожнае мастацтва ўпрыгожваюць таленты, якія валодаюць дарам непаўторнай адметнасці. Такім талентам была народная па званні і прызнанні артыстка Галіна Кліменцьеўна Макарава. Доўга і высакародна служыла яна роднаму Купалаўскаму тэатру, зведаўшы любоў і пашану многіх пакаленняў гледачоў, калег і сяброў.

Нарадзілася будучая актрыса на Старобіншчыне. Там прайшло яе дзяцінства і юнацтва. Жаданне вучыцца на фармацэўта прывяло дзяўчыну ў Мінск. Давялося працаваць санітаркай у бальніцы. Але жыццё адкрыла перад Г. Макаравай шырокія шляхі. Захапленне мастацкай самадзейнасцю з дзяцінства і аб’ява аб дадатковым наборы ў вячэрнюю драматычную студыю пры Першым беларускім дзяржаўным тэатры вырашылі яе лёс. Пасля заканчэння студыі (1938) Г. Макарава ўступіла ў трупу БДТ-1 (цяпер Нацыянальны акадэмічны тэатр імя Я. Купалы).

Дэбютавала маладая актрыса роляй Тані ў спектаклі “Падзь Сярэбраная” паводле М. Пагодзіна. На пачатку сваёй творчай дзейнасці Г. Макарава выконвала пераважна эпізадычныя ролі: Санітарка (“Платон Крэчат” А. Карнейчука), Ульяна (“Заложнікі” А. Кучара), Гаспадыня зімоўя (“Таня” А. Арбузава) і інш. Сцэну тэатра ўпрыгожвалі імёны такіх выдатных акцёраў, як Б. Платонаў, У. Уладамірскі, Г. Глебаў, В. Галіна, В. Пола, Л. Ржэцкая, у якіх маладая актрыса вучылася акцёрскаму майстэрству. У гэтай тэатральнай сям’і Г. Макарава заняла сваё адметнае месца. Яе палюбілі за вялікую чалавечую прыгажосць, сціпласць і добрасумленныя адносіны да працы. Актрыса пачала дубліраваць майстроў сцэны ў іх каронных ролях – Л. Ржэцкую (цёця Каця – “Хто смяецца апошнім” К. Крапівы), В. Пола (Агата – “Паўлінка” Я. Купалы, Карміліца – “Рамэо і Джульета” У. Шэкспіра).

Цяжкай школай жыцця, суровым выпрабаваннем былі для артысткі гады вайны. Яна правяла іх далёка ад Беларусі, любімага тэатра, што стаў для яе родным домам. У эвакуацыі Г. Макарава пазнала ўсе цяжкасці і нягоды вайны. Сустрэцца з тэатрам давялося толькі ў 1944 г. пасля вызвалення Мінска. Акцёрскі лёс Галіны Кліменцьеўны склаўся надзвычай удала, і за доўгае жыццё на купалаўскай сцэне яна стварыла маляўнічыя, каларытныя вобразы жанчын з народа, сярод іх: Дзятлічыха (“Людзі на балоце” паводле І. Мележа), Ганна, Маці (“Вечар, “Парог” А. Дударава), Дар’я Пракопаўна, Матруна (“Простая дзяўчына”, “На крутым павароце” К. Губарэвіча), Калгасніца (“Брама неўміручасці” К. Крапівы) і інш. Нельга забыць яе Лізавету (“У мяцеліцу” Л. Лявонава), Марфу Пятроўну (“Рускія людзі” К. Сіманава), Кабаніху (“Навальніца” А. Астроўскага), Квашню (“На дне” М. Горкага) і інш.

Асаблівае значэнне для творчасці Г. Макаравай мела драматургія А. Макаёнка, у п’есах якога найперш раскрылася індывідуальнасць актрысы, яе шчодры, невычэрпны талент. Поспех, усеагульнае прызнанне да актрысы прыйшлі пасля выканання ролі Марыі Кірылаўны, жонкі старшыні калгаса Гарошкі з п’есы А. Макаёнка “Выбачайце, калі ласка!”. Гэта роля была заўважана і высока ацэнена крытыкай у час Дэкады беларускай літаратуры і мастацтва ў Маскве. А. Макаёнкам спецыяльна для Г. Макаравай былі напісаны многія ролі. У спектаклі “Лявоніха на арбіце” яна 600 разоў сыграла Лушку. Сярэбраным медалём імя А. Папова (1973) адзначана актрыса за ролю Паліны (выканала яе ў спектаклі “Трыбунал” А. Макаёнка на сцэне Маскоўскага тэатра на Малой Броннай). У яго п’есах сыграла таксама наступныя ролі: Старая (“Святая прастата”), Аксана Смятанкіна (“Таблетку пад язык”) і інш. Сцэнічныя жаночыя характары, створаныя Г. Макаравай, шматколерныя па сродках выразнасці, жанравай разнастайнасці. Ад камедыйнасці, афарбаванай лірычнай цеплынёй ці сатырычнай з’едлівасцю, да глыбіні драматычнага спасціжэння – такі яе акцёрскі дыяпазон.

Імя Галіны Кліменцьеўны звязана не толькі са сцэнай Купалаўскага тэатра. Асобнай старонкай яе творчасці з’яўляецца кіно. Здымалася актрыса на “Беларусьфільме”, “Ленфільме”, на кінастудыі імя А. Даўжэнкі. З “Ленфільма” пачалася сустрэча з кінематографам. Рэжысёр С. Мікаэлян запрасіў Г. Макараву для працы над роляй бабы Шуры ў кінакарціне “Удовы”. Атрымаўся цікавы вобраз, які нясе ў сабе як абагульненыя рысы народнага характару, так і непаўторныя якасці простай вясковай жанчыны. У гэтым фільме праявілася яшчэ адна рыса актрысы Г. Макаравай – здольнасць надаць глыбокую маральную сілу сваёй гераіні. Пры пастаяннай прысутнасці ў творчасці актрысы гэтых стылёвых рыс кожную чарговую работу ў кіно Г. Макарава падавала ў новым святле, у залежнасці ад жанру твора, яго сюжэта і фабулы. У фільме “Маладая жонка” (рэжысёр Л. Менакер) сыграла ролю бабы Агашы. Г. Макарава, захаваўшы вернасць уласнаму стылю, паказала гераіню асобай супярэчлівай – знешне не вельмі сімпатычнай, па-старэчаму бурклівай, часам капрызнай, здольнай крыўдзіцца з-за дробязей, але ў душы чыстай і праўдзівай, з непахіснай маральнай асновай. Уменне не паўтарацца зрабіла цікавымі і запамінальнымі нават невялікія ролі актрысы ў такіх фільмах, як “Паводка” (рэжысёр В. Чацверыкаў) і “Трэцяга не дадзена” (рэжысёр І. Дабралюбаў) і інш. Вобраз бабы Веры ў фільме “Каменданцкая гадзіна” (рэжысёр Н. Трошчанка) стаў адной з лепшых яе прац у кіно. У 1983 г. быў зняты дакументальны фільм пра жыццё і творчасць Г. Макаравай “Каралеў я не іграла”, які дапамагае ўбачыць душу і характар жанчыны і актрысы.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2009 г.