Вінцэнцій Бучынскі нарадзіўся ў Беларусі. У 1805–1807 гг. вучыўся ў Полацкім езуіцкім калегіуме, дзе атрымаў ступень магістра філасофіі. Выкладаў рыторыку i паэтыку ў езуіцкіх калегіумах Мсціслава і Віцебска. У 1815–1818 гг. ён прайшоў курс тэалогіі ў Полацкай езуіцкай акадэміі і стаў доктарам тэалогіі, потым прафесарам філасофіі на факультэце вольных, філасофскіх, натуральных і гуманітарных навук, дзе чытаў лекцыі па натуральным праве і праве народаў, эканоміцы, палітычнай гісторыі і статыстыцы. Вінцэнцій Бучынскі быў адным са стваральнікаў і галоўным рэдактарам першага ў Беларусі ілюстраванага літаратурна-навуковага часопіса «Miesiecznik Polocki» («Полацкі штомесячнік»), які выходзіў з друкарні Полацкай езуіцкай акадэміі на працягу 1818–1820 гг. У гэтым часопісе апублікаваў артыкул «Гістарычнае даследаванне аб слушнасці прысуду, паводле якога быў распушчаны ордэн тампліераў». Забяспечваў друкаванне цікавых матэрыялаў, у тым ліку дэмаграфічнага характару (напрыклад пра Полацк i Полаччыну). Часопіс «Полацкі штомесячнік» з'яўляецца бібліяграфічнай рэдкасцю. У фондзе аддзела рэдкіх кніг і рукапісаў Цэнтральнай навуковай бібліятэкі імя Якуба Коласа НАН Беларусі захоўваецца шэсць нумароў гэтага выдання. Вінцэнцій Бучынскі ўдзельнічаў у палеміцы паміж прафесарамі Віленскага ўніверсітэта i Полацкай езуіцкай акадэміі вакол паэмы Н. Мусніцкага «Палтава». Свае выступленні ён выдаў ананімна асобнай кнігай «Аналіз аргументаў, змешчаных у рэцэнзіі на паэму «Палтава», якая выйшла ў друкарні Полацкай езуіцкай акадэміі ў 1818 г.

Пасля закрыцця акадэміі яе маёмасць (у тым ліку друкарня і бібліятэка) былі перададзены ў Віцебскую казённую палату. Вінцэнцій Бучынскі, як і многія езуіты, выехаў за мяжу. Ён выкладаў філасофію і тэалогію ў каталіцкіх навучальных установах у Цярнопалі, Новым Сончы, Грацы і Лінцы, Інсбургу (на той час Аўстрыйская Імперыя). У 1843–1844 гг. на аснове сваіх лекцый апублікаваў у Вене кнігу на лацінскай мове «Філасофскія разважані (т. 1–3). Першы том уключаў логіку, другі – метафізіку, трэці – этыку. У якасці ілюстрацыйнага матэрыялу філосаф выкарыстаў прыклады з гісторыі Вялікага Княства Літоўскага i Польшчы. Гэты твор прынёс В. Бучынскаму шырокую вядомасць. З 1848 г. ён жыў у Бельгіі. Спачатку выкладаў філасофію ў г. Намюр, а потым у Лёвенскім (Лувенскім) універсітэце. Памёр у г. Лёвен 29 сакавіка 1853 г.

Вінцэнцій Бучынскі пакінуў багатую рукапісную спадчыну (не даследавана), якая ўключае працы па філасофіі, гісторыі Польшчы, Беларусі, праваслаўя ў Расіі і інш.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2019 г.