Ладыгін Барыс Іванавіч, беларускі вучоны ў галіне будаўніцтва і эксплуатацыі аўтамабільных дарог, нарадзіўся ў г. Сквіра Кіеўскай вобласці (Украіна) у сям'і ваеннага ўрача. Скончыўшы гімназію з медалём у 1914 г. паступіў у Петраградскі інстытут інжынераў шляхоў зносін. Пасля заканчэння ў 1921 г. навучальнай установы Б. І. Ладыгін пачаў сваю працоўную дзейнасць на будаўніцтве транспартных шляхоў у Мурманскай і Уральскай абласцях. У 1926 г. маладога спецыяліста-дарожніка запрасілі ў Дзяржплан БССР у якасці кансультанта будаўніча-транспартнай секцыі. З 1929 г. працаваў начальнікам планава-эканамічнага сектара Галоўнага ўпраўлення шасэйных і грунтавых дарог і аўтамабільнага транспарту БССР, у 1931–1938 гг. загадчыкам секцыі Беларускага навукова-даследчага аўтадарожнага інстытута. З 1938 па 1958 г. быў асістэнтам, дацэнтам, загадчыкам кафедры і дэканам факультэта Саратаўскага аўтамабільна-дарожнага інстытута.

У 1958 г. у Беларусі было прынята рашэнне аб падрыхтоўцы ў Беларускім політэхнічным інстытуце інжынерных кадраў дарожнага профілю. Для загадвання кафедрай «Дарожнае будаўніцтва» быў запрошаны доктар тэхнічных навук (1957), прафесар (1958) Б. І. Ладыгін, якога Акадэмія навук БССР абрала членам-карэспандэнтам у 1959 г. З 1966 г. быў прафесарам-кансультантам Беларускага політэхнічнага інстытута.

Вучоны арганізаваў работу па падрыхтоўцы інжынераў шляхоў зносін і заклаў аснову для развіцця навуковых даследаванняў па актуальных праблемах дарожнай галіны. Распрацаваў прынцыпы класіфікацыі грунтоў і склаў карты тыповых грунтоў Беларусі. Вызначыў умовы тэхніка-эканамічнай мэтазгоднасці прымянення мясцовых каменных матэрыялаў і ў прыватнасці слабых пясчанікаў у дарожным будаўніцтве. Сфармуляваў умовы трываласці і даўгавечнасці дарожных бетонаў, сістэматызаваў іх паказчыкі. Барыс Іванавіч з'яўляецца аўтарам больш за 30 навуковых прац, 3 вынаходніцтваў. Будаўніцтву і ўдасканаленню дарожных пакрыццяў прысвечаны наступныя працы: «Основы прочности и долговечности дорожных бетонов» (1963), « Строительство автомобильных дорог» (1965, у суаўтарстве), «Прочность и долговечность асфальтобетона» (1972 , у суаўтарстве).

Матэрыял падрыхтаваны ў 2016 г.