Вацлаў Сцяпанавіч Окалаў нарадзіўся ў Мінску. Скончыў студыю пры Польскім дзяржаўным вандроўным тэатры БССР, які існаваў у 1929–1935 гг. з асноўнай базай у Мінску, і ў 1931–1936 гг. працаваў у ім. У 1938–1941 гг. уваходзіў у склад трупы Беларускага тэатра юнага гледача імя Н.К. Крупскай, дзейнасць якога перапыніла Вялікая Айчынная вайна. Адной з лепшых пастановак тэатра таго часу была «Цудоўная дудка» В. Вольскага (па матэрыялах беларускіх народных казак, 1939). Вацлаў Окалаў з поспехам выканаў у ёй ролю Паэта. Добрым падарункам дзіцячаму гледачу самага малодшага ўзросту стаў спектакль «Снежная каралева» (1939). П'еса напісана Я. Шварцам па матывах вядомай казкі Х.К. Андэрсэна. У ліку найбольш удалых выканаўцаў адзначаўся В. Окалаў, які сыграў ролі Камерцыі Саветніка і Канцлера. З 1944 г. акцёр працаваў у Палескім, з 1945 г. – у Пінскім, з 1954 г. – у Магілёўскім абласных драматычных тэатрах.

У 1955 г. адноўлена дзейнасць нацыянальнага дзіцячага тэатра. Беларускі рэспубліканскі тэатр юнага гледача быў створаны з выпускнікоў Беларускага тэатральна-мастацкага інстытута і акцёраў іншых тэатраў. У 1955 г. у трупу быў залічаны і В. Окалаў. Тут у поўнай меры выявілася яго дараванне характарна-камедыйнага акцёра, які добра валодаў навыкамі мастацтва і спецыфікай менавіта дзіцячага тэатра. У 1956 г. была пастаўлена п'еса-казка «Горад майстроў» Т. Габэ, дзе спалучаліся фантастыка, казачнасць і рэальнасць. У гэтым маляўнічым відовішчы В. Окалаў стварыў каларытны адмоўны вобраз Нанаса Мушарона. Асаблівае месца ў рэпертуары тэатра займаў спектакль «Папараць-кветка» І. Козела (1957). Вырашаны як народная легенда, ён стаў этапным у творчасці калектыву. Вацлаў Окалаў пераканаўча і жыццёва выконваў розныя па светаўспрыманні ролі Антося Лабыша і Базыля, востра раскрываючы сутнасць характараў сваіх персанажаў. У пастаноўцы «Рэвізор» М. Гогаля (1960) акцёр стварыў багаты па фарбах і абагульненнях вобраз Землянікі.

Прынцыповым дасягненнем тэатра ў спасціжэнні жанру казкі быў спектакль «Людзі і разбойнікі Кардэмона» Т. Эгнера (1965). Кожны з акцёраў знайшоў шмат адметных, цікавых індывідуальных характарыстык для свайго героя. Тэму ўсёперамагаючай дабраты і чалавечнасці выдатна раскрылі артысты, якія стварылі вобразы добрых і чулых людзей. Гэта тычыцца і персанажа В. Окалава – Каўбасніка, які заваяваў шчырую сімпатыю гледача. Аб узрастаючых магчымасцях трупы ў пастаноўцы дзіцячых спектакляў сведчыў спектакль-мюзікл «Прыгоды Бураціна» паводле А. Талстога з дынамічнай сучаснай музыкай Р. Паулса (1966). Спектакль быў цікавы не толькі для школьнікаў, але і для студэнтаў, і нават для дарослых людзей. Вацлаў Окалаў пераканаўча сыграў жорсткага і крыважэрнага Карабаса-Барабаса.

На сцэне Беларускага рэспубліканскага тэатра юнага гледача акцёр увасобіў таксама такія вобразы, як Ціхонь («Над хвалямі Серабранкі» І. Козела), Ян Фіглеўскі («Марат Казей» В. Зуба), Куцак («Юныя мсціўцы» А. Гутковіча і В. Хазанскага), Ахаў («Мінулася кату масленіца» А. Астроўскага), герцаг Міланскі («Два веронцы» У. Шэкспіра). Камедыйныя прыёмы В. Окалаў выкарыстоўваў адначасова з паглыбленнем у сацыяльную і псіхалагічную сутнасць персанажаў, пераканаўча і жыццёва ствараючы дакладныя і закончаныя сцэнічныя вобразы.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2012 г.