Род Радзівілаў даў Беларусі не толькі вядомых палітыкаў, военачальнікаў, прадстаўнікоў вышэйшага духавенства, але і цэлую плеяду дзеячаў культуры – асветнікаў, паэтаў, мастакоў, музыкантаў. Адным з прадстаўнікоў гэтага вялікага роду быў Антоні Генрык Радзівіл – кампазітар-аматар, спявак, мецэнат, заснавальнік берлінскай лініі Радзівілаў.

Князь Антоні нарадзіўся ў Вільні. Першапачатковую адукацыю ён атрымаў дома. Сямейная традыцыя далучэння да музыкі выявілася ў тым, што ўжо ў маладыя гады Антоні быў вядомы як добры віяланчэліст, яшчэ ён захапляўся жывапісам, маляваў сам. Не цураўся князь і дакладных навук, з якіх яму больш падабалася матэматыка. У 1792 г. Антоні пачаў вучыцца ў Германіі ў Гётынгенскім універсітэце. Знаёмства з культурным жыццём Еўропы зрабіла дабратворны ўплыў на развіццё яго кампазітарскага таленту. У 1794 г. Антоні Радзівіл перабраўся ў Берлін, дзе праз два гады ажаніўся з Фрэдэрыкай Луізай, прынцэсай Брандэрбургскай, пляменніцай прускага караля.

Маладыя пасяліліся ў палацы, які ім падараваў бацька Антоні. З гэтага моманту князь, як неаднойчы ён прызнаваўся сябрам і блізкім, змог цалкам прысвяціць сябе музыцы. Гэтаму спрыяла і атмасфера дома Радзівілаў, куды завітвалі славутыя асобы музычнага свету: Людвіг ван Бетховен, Фелікс Мендэльсон, Марыя Шыманская і іншыя, а таксама дзеячы культуры і тэатра, вядомыя палітыкі. Палац Радзівілаў ў Берліне пачалі называць “палацам на Вільгельмштрасе”. У час берлінскіх вечароў прагучалі першыя творы Радзівіла-кампазітара. Спачатку гэта былі звычайныя імправізацыі пад акампанемент віяланчэлі і гітары. Пакрысе ў Антоні Радзівіла з’явілася ўпэўненасць ва ўласнай кампазітарскай дзейнасці, і ён пачаў пісаць музыку, якая вызначалася адметнасцю і таленавітасцю.

Час творчасці кампазітара – першая трэць XIX ст. – перыяд заняпаду класіцызму, зараджэння сентыменталізму і перамогі рамантызму ва ўсіх без выключэння відах мастацтва. Усе гэтыя мастацкія кірункі выяўлены ў творчасці Антоні Радзівіла. Ён пакінуў пасля сябе каля трыццаці камерных вакальных твораў. Асаблівай увагі заслугоўваюць чатыры рамансы на вершы невядомых нямецкіх паэтаў. Самы буйны твор Антоні Радзівіла – опера “Фауст” на тэкст І.В. Гётэ. Геніяльны паэт сам згадзіўся на супрацоўніцтва з кампазітарам у якасці лібрэтыста. Пачынаючы з прэм’еры 1835 г. у Берліне, опера многія дзесяцігоддзі з вялікім поспехам ішла ў тэатрах Германіі, Польшчы, Чэхіі, Англіі. На Беларусі фрагменты “Фауста” ўпершыню былі паказаны ў 1995 г. у Нясвіжы “Беларускай капэлай”, а 20 ліпеня 1999 г. у Нацыянальным акадэмічным тэатры оперы і балета ў Мінску адбылася яе прэм’ера. Спектакль выклікаў гарачую цікавасць публікі і атрымаў вялікі рэзананс у прэсе – на пастаноўку адгукнуліся амаль трыццаць выданняў, у тым ліку і замежных.

Паводле свайго паходжання і становішча ў грамадстве князь абавязаны быў займацца і палітыкай, а не толькі музыкай. Магчыма, па гэтай прычыне пасля яго засталася невялікая колькасць твораў. Тым не менш, у мастацтве Антоні Генрык Радзівіл дасягнуў такіх вяршынь, што ўжо пры жыцці стаў даволі вядомым кампазітарам. Сведчанні пра гэта пакінулі І.В. Гётэ, К. Цэльтэр і К. Лёвэ, Ф. Шапэн і Р. Шуман, крыху пазней Ф. Ліст, У. Адоеўскі і многія іншыя прыхільнікі “таленту аўтара першага опернага “Фауста”.

Памёр Антоні Генрык Радзівіл 7 красавіка 1833 г.