Станіслаў Солтан належаў да старажытнага роду, прадстаўнікі якога, пачынаючы з XV ст., займалі дзяржаўныя і адміністрацыйныя пасады ў Мінскай, Гродзенскай і Магілёўскай губернях Вялікага Княства Літоўскага.

У 1782 г. С. Солтан стаў харужым вялікім літоўскім, у абавязкі якога ўваходзіла нашэнне вялікакняжацкага сцяга ў час вялікіх цырымоній і знаходжанне з ім пры манарху ў час вайсковых дзеянняў. У 1790 г. прызначаны на пасаду падкаморыя вялікага літоўскага, праз год стаў маршалкам надворным літоўскім – вышэйшай службовай асобай у Вялікім Княстве Літоўскім. У 1791 г. стаў старастай слонімскім. Быў актыўным удзельнікам падрыхтоўкі паўстання 1794 г., пасля падаўлення якога быў сасланы ў Казань (Расія). Быў вызвалены расійскім імператарам Паўлам І. Пасля падзелу Рэчы Паспалітай С. Солтан на некаторы час адышоў ад дзяржаўных спраў і заняўся гаспадарчай дзейнасцю. У сваім мястэчку Дзятлава ён пабудаваў у пачатку XIX ст. невялікую папяровую фабрыку, цагельны завод і паштовую станцыю. У 1806–1807 гг. разам з палкоўнікам Ф. Патоцкім рыхтаваў новае паўстанне на былых землях Вялікага Княства Літоўскага. У 1808 г. выехаў у Вялікае Герцагства Варшаўскае. У час руска-французскай вайны 1812 г. выступіў на баку Напалеона, быў прызначаны старшынёй часовага ўрада Вялікага Княства Літоўскага, адначасова ўзначальваў камітэт харчавання і магазінаў. Пасля заканчэння вайны знаходзіўся ў эміграцыі. Памёр С. Солтан у Мітаве (цяпер Елгава, Латвія).

Матэрыял падрыхтаваны ў 2016 г.