Адной з буйнейшых ваенных аперацый XIV ст. ва Усходняй Еўропе з’яўляецца бітва на р. Ворскла (левы прыток Дняпра, сучасная Палтаўская вобласць, Украіна). Яна адбылася 12 жніўня 1399 г. паміж войска Вялікага Княства Літоўскага (ВКЛ) пад кіраўніцтвам вялікага князя Вітаўта і войскам Залатой Арды на чале з ханам Цімур-Кутлукам і цемнікам Едзігеем. Саюзнікамі Вітаўта былі апальны хан Тахтамыш (яму Вітаўт абяцаў дапамогу ў захопе залатаардынскага трона) і папа рымскі Баніфацый ІХ, які абвясціў гэту аперацыю крыжовым паходам.

У аб’яднанае войска ВКЛ уваходзілі конніца Тахтамыша, атрады з Польшчы, Тэўтонскага ордэна і Валахіі. Аднак асноўную сілу (у 15–20 тыс. чалавек) складалі харугвы князёў ВКЛ. У ліпені 1399 г. аб’яднанае войска выйшла з Кіева і накіравалася ў Залатую Арду. Сустрэча праціўнікаў адбылася ў пачатку жніўня каля пераправы цераз р. Ворскла. Спачатку татары вялі перамовы, каб зацягнуць час, а дачакаўшыся падмацавання пад камандаваннем Едзігея, акружылі і разбілі аб’яднаныя войскі саюзнікаў. На Ворксле, па падліках даследчыкаў, загінула не менш двух трэціх войска саюзнікаў, дзесяткі князёў (у тым ліку сыны Альгерда – Андрэй Полацкі і Дзмітры Баброк), шэраг польскіх паноў (сярод іх – кракаўскі кашталян Спытка), тысячы воінаў трапілі ў палон. Вялікі князь літоўскі Вітаўт і хан Тахтамыш з рэшткамі сваіх атрадаў уцяклі.

Перамога ў бітве на Ворскле дазволіла войску Залатой Арды захапіць вялікі абоз і здзейсніць паспяховы спусташальны набег на землі Кіеўшчыны і Валыні. ВКЛ захавала кантроль над паўночным Прычарнамор’ем, аднак планы Вітаўта дамагчыся панавання над усёй Руссю праваліліся. Паражэнне ў бітве ў далейшым стала адной з прычын падпісання у 1401 г. Віленска-Радамскай уніі паміж ВКЛ і Польшчай.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2020 г.