Яўнут нарадзіўся ў сям’і вялікага князя Літоўскага Гедзіміна і яго жонкі Еўны недзе каля 1308 г. Паводле гістарычных крыніц вядома, што княжыч атрымаў ад бацькі ў валоданне гарады Ашмяны (зараз у Гродзенскай вобласці), Браслаў (зараз у Віцебскай вобласці) і Вількамір (зараз Літва). Нягледзячы на тое, што Яўнут не з’яўляўся старэйшым сынам, лічыцца, што Гедзімін прызначыў сваім спадкаемцам менавіта яго.

Яўнут заняў пасаду вялікага князя пасля смерці бацькі ў канцы 1341 г. Выбар Гедзіміна падтрымлівалі вялікая княгіня Еўна, і адзін з родных братоў Яўнута – Нарымонт, які княжыў у Пінску. Астатнія браты ігнаравалі яго правы і праводзілі самастойную палітыку. Не знайшоў Яўнут прыхільнасці і сярод вышэйшага саслоўя. Пасля смерці маці ў пачатку 1345 г. браты Альгерд і Кейстут арганізавалі змову і вымусілі яго пакінуць Вільню. У пошуках падтрымкі выгнаны князь накіраваўся да вялікага князя Маскоўскага Сямёна Іванавіча Гордага. Знаходзячыся ў Маскве, Яўнут у 1346 г. прыняў праваслаўе пад імем Іван. Вядома, што ў 1347 г. Яўнут памірыўся са сваімі братамі і вярнуўся на радзіму. Ён атрымаў у валоданне Заслаўскае княства, якім кіраваў да сваёй смерці каля 1366 г. Яўнут стаў родапачынальнікам князёў Заслаўскіх, а яго нашчадкі больш не прэтэндавалі на вялікакняжацкую пасаду ў Вялікім Княстве Літоўскім.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2018 г.