Васіліса Паўлаўна Шыльнікоўская нарадзілася ў Маскве. У 1951 г. скончыла Маскоўскі архітэктурны інстытут. Працавала ў праектных арганізацыях Новасібірска, дзе праектавала жылыя і адміністрацыйныя будынкі, рабочыя пасёлкі для Новасібірска, Томска, Кемерава, для Якуціі і Казахстана, удзельнічала ў распрацоўцы генплана Акадэмгарадка Сібірскага аддзялення АН СССР.

З 1966 г. В. П. Шыльнікоўская працавала ў Мінску. Творчая дзейнасць была звязана з інстытутам “Мінскпраект”, дзе яна стала вядучым спецыялістам па ландшафтнай архітэктуры. Галоўныя работы: праекты зон адпачынку, азелянення і абваднення прыгараднай зоны і лесапаркавага пояса Мінска (1966–1980 гг., кіраўнік і аўтар), вадасховішчы Крыніцы і Дразды (1975–1976), грабны канал і рэканструкцыя берагавой зоны Заслаўскага вадасховішча (1976), архітэктурна-ландшафтныя комплексы ўсходніх раёнаў Мінска на аснове Сляпянскага водна-паркавага паўкальца і інш.

У 1979 г. В. П. Шыльнікоўская ўдастоена звання заслужанага архітэктара БССР. За стварэнне Сляпянскага водна-паркавага паўкальца яна ў складзе аўтарскага калектыву стала лаўрэатам Дзяржаўнай прэміі СССР (1989) і прэміі Савета Міністраў СССР за распрацоўку генеральнага плана развіцця Мінска і ажыццяўленне 1-й чаргі будаўніцтва.

Архітэктар В. П. Шыльнікоўская з’яўляецца аўтарам манаграфіі “Великий Устюг. Развитие архитектуры города до середины XIX в.” (1973, 2-е выд. 1987).

Матэрыял падрыхтаваны ў 2015 г.