Карыят – малодшы сын вялікага князя Вялікага Княства Літоўскага Гедзіміна і княгіні Еўны (дачкі полацкага князя Івана Усеваладавіча). Хрышчэнне прыняў да 1349 г. пад імем Міхаіл.

Ад бацькі Карыят атрымаў у княжанне Новагародак і Новагародскую зямлю разам са Слонімам і Мсцібавам. Быў жанаты, меў некалькіх сыноў (па розных звестках ад 4 да 10). Пасля смерці бацькі і захопу ўлады Альгердам і Кейстутам у 1345 г. Карыят прысягнуў Альгерду як вялікаму князю і захаваў за сабой Новагародскае княства. У час яго княжання ў Новагародку актыўна вялося будаўніцтва, горад стаў цэнтрам праваслаўнай Літоўскай мітраполіі. У 1349 г. Карыят з дыпламатычнай місіяй быў адпраўлены ў Залатую арду да хана Джанібека з мэтай арганізаваць кааліцыю супраць Тэўтонскага ордэна і Маскоўскага княства. Аднак падчас пасольства быў затрыманы ханам і выдадзены за выкуп маскоўскаму князю Сямёну. Карыята вызвалілі ў 1350 г. пасля пасылкі ў Маскву падарункаў ад Вялікага князя Альгерда. У 1362–1363 гг. Карыят княжыў са сваімі сынамі на Падоллі. Пасля яго смерці Новагародская зямля была падзелена паміж Кейстутам і Альгердам, а невялікая частка княства перайшла да сына Карыята – Фёдара Карыятавіча.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2016 г.