Васіль Фёдаравіч Фёдараў нарадзіўся ў Маскве. Пасля заканчэння Дзяржаўных эксперыментальных тэатральных майстэрняў імя У. Меерхольда малады рэжысёр паставіў у тэатры яго імя агітацыйны спектакль «Рыкай, Кітай!» С. Траццякова (1926). З 1926 г. В. Фёдараў працаваў у тэатрах Баку, Масквы, Ленінграда, Ашхабада, Свярдлоўска, Адэсы і інш. У 1952–1958 гг. займаў пасаду галоўнага рэжысёра Дзяржаўнага рускага драматычнага тэатра БССР імя М. Горкага (цяпер Нацыянальны акадэмічны драматычны тэатр імя М. Горкага). З яго прыходам пачаўся новы этап у гісторыі тэатра, адзначаны пэўнымі творчымі дасягненнямі, першым з якіх стаў спектакль «Варвары» паводле М. Горкага (1952). Пастаноўку пачынаў рэжысёр С. Уладычанскі, які правёў дакладную аналітычную работу з акцёрамі па глыбокім раскрыцці сацыяльнай сутнасці, псіхалогіі герояў п'есы. Завяршыў работу над спектаклем В. Фёдараў, які асноўную ўвагу засяродзіў на яго пастановачнай, мізансцэнічнай выразнасці. У маі 1952 г. адбылася прэм'ера, якая прайшла з вялікім поспехам. Спектакль вырашаны рэжысёрам у плане псіхалагічнага рэалізму, з глыбокім узнаўленнем жыцця персанажаў п'есы. Крытыка адзначала, што па-мастацку выразнае гучанне спектакля абумоўлена ўдумлівай работай рэжысёра і тым, што калектыў, працуючы над высакаякасным рэпертуарам пад кіраўніцтвам вопытнай рэжысуры, творча падрыхтаваў сябе да вырашэння такіх складаных задач, як увасабленне на сцэне горкаўскай драматургіі.

У 1953 г. В. Фёдараў паставіў спектакль «Кароль Лір» У. Шэкспіра, які стаў значнай падзеяй у тэатральным жыцці краіны. Пастаноўка гучала шырока і моцна, далучаючы гледача да трагічнай гісторыі пра караля Ліра. Спектакль увайшоў у залаты фонд дасягненняў тэатральнага мастацтва не толькі Беларусі, але і ўсяго СССР. У 1954 г. калектыў актыўна рыхтаваўся да Дэкады беларускага мастацтва і літаратуры ў Маскве. Васіль Фёдараў паставіў два спектаклі на героіка-патрыятычную тэму – «Порт-Артур» паводле А. Сцяпанава і «Брэсцкая крэпасць» К. Губарэвіча. Яны мелі значнае выхаваўчае значэнне, паказвалі жывых людзей з асаблівасцямі іх характараў, думкамі і перажываннямі.

У лютым 1955 г. на Дэкадзе беларускага мастацтва і літаратуры ў Маскве тэатр паказаў тры спектаклі – «Варвары», «Кароль Лір» і «Брэсцкая крэпасць». Маскоўская крытыка высока ацаніла пастаноўкі. Група вядучых акцёраў была ўзнагароджана ордэнамі і медалямі СССР. Васіль Фёдараў і Яўген Карнавухаў былі ўдастоены ганаровага звання народнага артыста БССР. 2 красавіка 1955 г. Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР Дзяржаўнаму рускаму драматычнаму тэатру БССР нададзена імя М. Горкага.

У 1956 г. В. Фёдараў ажыццявіў пастаноўку спектакляў «Мяшчане» М. Горкага і «Каменнае гняздо» Х. Вуаліёкі. Асабліва важкімі мастацкімі каштоўнасцямі вылучалася пастаноўка п'есы фінскай пісьменніцы Х. Вуаліёкі. Крытыкі аднадушна адзначалі, што рэжысёр захаваў глыбокую вернасць драматургічнай аснове і выразнымі сцэнічнымі сродкамі паказаў натуры моцныя, валявыя, якія знаходзяць у сабе сілы перамагчы спрадвечны сацыяльны і бытавы прыгнёт, захаваць свае пачуцці. Падкрэслівалася, што рэжысёр выявіў ідэю менавіта праз акцёраў. Гэта абумовіла рад выдатных акцёрскіх работ, і ў першую чаргу Г. Абуховіч у ролі старой гаспадыні Ніскавуоры.

Летам 1957 г. адбыліся гастролі тэатра ў Маскве. На сцэне МХАТа СССР імя М. Горкага былі паказаны спектаклі «Кароль Лір», «Каменнае гняздо» ў пастаноўцы В. Фёдарава і «Аптымістычная трагедыя» У. Вішнеўскага ў пастаноўцы М. Співака. Гастролі прайшлі з поспехам. На старонках цэнтральнага друку Дзяржаўны рускі драматычны тэатр БССР імя М. Горкага быў ахарактарызаваны як адзін з лепшых рэспубліканскіх творчых калектываў СССР. Адзначалася, што тэатр вырашае свае спектаклі «буйным планам», рэзка вылучае асноўныя сутыкненні, будуе канфлікт на барацьбе моцных праціўнікаў. Калектыў імкнецца да тэатра думкі, а не асобных фактаў і разрозненых назіранняў. Валодаючы яркімі індывідуальнасцямі, ён тым не менш не паддаецца распаўсюджанай хваробе выкарыстоўваць п'есу як повад для чыста акцёрскага ці рэжысёрскага поспеху. Кожны раз творчы калектыў шукае падыход да спектакля як да сінтэзу ўсіх яго састаўных частак, як да ідэйнай праблемы.

Відавочны творчы рост тэатра ў сярэдзіне 1950-х гг., яго важная роля ў развіцці агульнай тэатральнай культуры Беларусі ў значнай ступені звязаны з дзейнасцю В. Фёдарава. Усе яго пастаноўкі вызначаліся маштабнасцю, дакладнасцю сацыяльнай характарыстыкі вобразаў, тэатральнай яркасцю. Рэжысёр умеў не толькі ставіць яркія, змястоўныя спектаклі, але і валодаў яшчэ адной вельмі каштоўнай рысай – здольнасцю распазнаваць таленавітых акцёраў, ствараць у калектыве атмасферу дзелавітасці і добразычлівасці. Усё гэта спрыяла творчым пошукам калектыву, плённа адбівалася на выніках працы. Сярод спектакляў, пастаўленых В. Фёдаравым на сцэне Дзяржаўнага рускага драматычнага тэатра БССР імя М. Горкага, асабліва вылучаюцца «Пігмаліён» Б. Шоу і «Шакалы» А. Якабсана (1953), «Смерць Тарэлкіна» А. Сухаво-Кабыліна (1954), «Хітрыкі Скапэна» Ж.Б. Мальера і «Персанальная справа» А. Штэйна (1955), «Права на шчасце» І. Дорскага (1956) і інш. У 1964 г. у Беларускім рэспубліканскім тэатры юнага гледача рэжысёр паставіў спектакль «Два веронцы» У. Шэкспіра.

Матэрыял падрыхтаваны ў 2012 г.